Geboren in ons hart

Iedereen leeft nu in zijn eigen bubbel. Veel mensen hebben na een aantal weken een soort van ritme gevonden. Thuis werken, thuis onderwijs, vrijdagmiddagborrel online, sporten in de garage en met familie en vrienden facetimen. De ene dag gaat beter dan de andere. Ik mis vooral het fysieke contact met familie en vrienden, onze pleegdochter. Het spontaan ergens naar toe kunnen gaan. Mijn yoga club op de dinsdagochtend. De koffieochtend met mijn vriendin. De vrijheid om te doen wat je wilt op dat moment. Op zulke ‘dip momenten’ denk ik regelmatig aan ouders die ik spreek bij Zorgoppas. Wij bellen… Lees meer

Ik denk vanochtend aan die mama die haar dochter een knuffel geeft, waarschijnlijk een extra lange intense knuffel. Ze zal blijven zwaaien,  tot de taxi waarin haar dochter zit, om de hoek is verdwenen. Daarna komen begrijpelijk de tranen. Tranen van intens verdriet. Want deze mama weet dat ze haar dochter even niet meer zal zien. Haar dochter gaat vandaag, op neutraal terrein, te horen krijgen dat ze naar een ander gezin gaat voor langere tijd. Omdat dit beter is voor nu. Voor moeder en voor dochter. Stapje voor stapje zal gewerkt gaan worden aan hun relatie. Weken van bloed,… Lees meer

Het gaat steeds slechter thuis. Met dochter. Met moeder. Tussen moeder en dochter. Natuurlijk voelt onze pleegdochter feilloos aan dat het niet goed gaat thuis. Ze slaapt en verblijft deels bij een vriend van moeder, omdat alle nachten thuis slapen al niet meer goed gaat. Ze doet steeds gekker, brutaler en bozer tegen moeder, omdat ze weet en voelt dat moeder het niet meer trekt. Als je als moeder zegt; “Ik kan het niet meer”, is dat nog geen crisis. Terwijl ik met mijn gezond boerenverstand denk: “Hoe triest en zorgelijk is het, als een moeder zegt dat ze niet… Lees meer