De aflevering afgelopen donderdag van Zembla raakte mij enorm. Ondanks dat ik door mijn werk bij Zorgoppas vaker dit soort schrijnende verhalen hoor van ouders met een zorgbehoevend kind.
Waar houdt de eigen kracht op van ouders? Want dat bleek uit de documentaire, we laten ouders veel te lang ‘sudderen’. Jarenlang zijn ze aan het overleven, worden ze niet gehoord en raken ze uitgeput. Ondanks dat ze blijven aankloppen bij heel veel instanties, lijkt niemand ze écht te horen en dan ben je eenzaam, heel eenzaam als ouder.
Dat luisterend oor, dat geef ik ze vaak in eerste instantie als ouders contact met ons opnemen. Dat kwam ook duidelijk naar voren in deze documentaire; als ouders bij je aankloppen, neem ze serieus! Vraag hoe je kan helpen, wat zij nodig hebben. Wees ook eerlijk als je niet kan bieden waar ze om vragen. Je kan dan alsnog luisteren, maar beloof ze niet wat je niet kan waarmaken.
Het machtsverschil tussen de gemeente en de ouder vond ik heftig om te horen. Dat heb ik de afgelopen maanden ook ervaren in de gesprekken over onze pleegdochter. Een gezaghebbende moeder werd amper gehoord en over de gesprekken werd niet gerapporteerd zodat je als ouder bijna nergens op terug kan komen en ook niet helder is welke stappen de gemeente nu daadwerkelijk heeft genomen in het belang van je kind.
“Zorgen dat ouders op de been blijven is het beste voor het kind”, werd ook vaak genoemd. Met Zorgoppas proberen wij energie terug te brengen binnen het gezin. Doordat wij zorgen voor een geschikte oppas, ontlasten wij de ouders en kunnen zij op een ontspannen manier de deur uit. Deze ouders zijn anders namelijk nooit vrij.
Ik spreek ouders die hun baan opzeggen, omdat er geen opvang is, of omdat de wachtlijsten te lang zijn. Ouders die al jaren niet meer samen weg kunnen. Scheidingen. De zoektocht naar de juiste diagnose. De bureaucratie. Deze ouders zijn nooit vrij, lopen te lang op hun tandvlees. Heftig wat een moeder zei in deze aflevering: “Er was geen ik”, ik was aan het overleven”.
Zorgoppas gunt dat elke ouder ontspannen de deur uit kan gaan. Daar zet ik mij graag samen met mijn collega’s voor meer dan 100% in. Elke ouder verdient het om soms even geen ouder te hoeven zijn. Elke ouder verdient het om weer even ik te zijn.
