Categorie: Zonder rubriek

Je kan niet van elk kind een ster maken, maar je kan ze wel allemaal laten schitteren.

Daarom genieten wij zo van onze rol als weekendpleegouders. Onze pleegdochter een schitterend weekend bezorgen. Haar laten lachen, stralen. Genieten van de mooie dingen in het leven.

Door corona konden wij haar begrijpelijk een tijd niet zien. Gelukkig konden wij beeldbellen en stuurden wij vaak kaarten en ‘knutsel overlevingspakketten’ om haar zo een beetje afleiding te geven en om het kostbare lijntje te behouden wat wij in twee jaar hebben opgebouwd met haar. Ze is net voor Corona verhuist naar een gezinshuis, waar ze op haar plek is. Haar moeder ziet ook in dat deze plek haar goed doet. Moeder vindt daarnaast ook ons erg belangrijk in het leven van haar dochter. Diep respect voor deze vrouw, die alles opzij zet voor een fijne toekomst voor haar dochter.

Wij hebben veel bereikt in die twee jaar dat ze in ons leven is. Achter dat stoere gedrag, wat ze in het begin wel eens liet zien, bleek een heerlijk, lief, onschuldig meisje te zitten. Die zó geniet van het gezinsleven. Wij en onze dochter zijn aan haar gehecht. Zij hoort bij ons in de weekenden.

Wat leefden wij toe naar de datum van 1 juli. Dan zou de bezoekregeling weer opgestart mogen worden. Haar gezinshuis valt onder de gehandicaptenzorg. Ondanks dat wij via onze pleegzorginstantie al akkoord hadden om eerder de bezoekregeling op te starten, konden wij ons erbij neerleggen dat wij nog 1 maand langer geduld moesten hebben. Vanaf 1 juli zouden wij haar weer gaan zien.

Tot twee weken geleden. Toen bleek dat Corona niet het probleem was. Maar protocollen, overleggen, wisselingen zorgaanbieder, processen, gemeente, zorgplannen en wat ze al niet meer gebruiken binnen jeugdzorg om maar als excuus te kunnen gebruiken.

Daar ben ik zo klaar mee! Een kind mag nooit ,maar dan ook nooit de dupe worden van processen. Een kind is geen middel om in te zetten om je afspraken niet na te komen, regels te omzeilen of doelen te behalen.

Onze pleegdochter had ik vandaag aan de telefoon. Met de week dat wij haar bellen, merk ik dat ze ons steeds meer mist. “Wat zou je graag willen doen als je weer bij ons mag komen?”, vroeg ik haar. Niet zwemmen, naar de boot of een ijsje eten in de stad was haar antwoord. Ze zei: “ik wil gewoon naar jullie.”

Dat houden mensen tegen, mensen die zeggen in het belang van een kind te werken. Ik ben nu ruim vijftien jaar pleegouder, dit blijft mij zo zeer doen en ik kan en wil het niet accepteren dat dit soms de werkwijze is.

Lieve pleegdochter, samen met jouw moeder en onze pleegzorgbegeleider, gaan wij ervoor zorgen dat je weer heel snel bij ons mag komen. Jij verdient het om te schitteren.

Iedereen leeft nu in zijn eigen bubbel. Veel mensen hebben na een aantal weken een soort van ritme gevonden. Thuis werken, thuis onderwijs, vrijdagmiddagborrel online, sporten in de garage en met familie en vrienden facetimen.

De ene dag gaat beter dan de andere. Ik mis vooral het fysieke contact met familie en vrienden, onze pleegdochter. Het spontaan ergens naar toe kunnen gaan. Mijn yoga club op de dinsdagochtend. De koffieochtend met mijn vriendin. De vrijheid om te doen wat je wilt op dat moment.

Op zulke ‘dip momenten’ denk ik regelmatig aan ouders die ik spreek bij Zorgoppas. Wij bellen juist nu veel ouders, gewoon om even te vragen hoe het met ze gaat. Ik werk hier nu ruim een jaar en heb in al die maanden vele bijzondere gesprekken gevoerd. Juist in deze tijd krijg ik nog meer respect voor ouders met een zorgbehoevend kind. Waarom? Omdat zij laten inzien, dat ondanks dat het soms zwaar is om altijd de zorg te hebben voor een kind, ze juist nu weer de veerkracht hebben om ook hiermee te dealen. Hun aanpassingsvermogen is groot en gelukkig helpt humor ze ook vaak .

“Erma, ik leefde door mijn zoon al twee jaar in een soort isolatie” zei een moeder van de week aan de telefoon. Die kwam binnen bij mij. Doordat wij een geschikte oppas voor haar gevonden hadden, was zij na twee jaar weer een keer met een vriendin naar de kroeg geweest. Zij wist niet beter en kon nooit een geschikte oppas voor haar zoon vinden, die medische zorg nodig heeft. “Ouders klagen nu zo”, zei deze moeder, “maar ik kan al zo lang nooit spontaan de deur uit”. “Ik geniet nu zo intens van de oppas die komt en ik heerlijk met een boek een uur met mijn snoet in de zon kan zitten”. “Mensen moeten weer leren van kleine momenten te genieten”. “Zo houd ik de zorg voor mijn zoon ook vol.”

Relativeer lieve mensen als je soms net als ik een baaldag heb. Wees dankbaar dat je kinderen gezond zijn en geen extra zorg nodig hebben. Dat als straks alles weer een beetje normaal is, je kan gaan en staan wanneer je maar wilt. Heel veel ouders in Nederland hebben die luxe al jaren niet meer. Pluk de dag!

Ik denk vanochtend aan die mama die haar dochter een knuffel geeft, waarschijnlijk een extra lange intense knuffel. Ze zal blijven zwaaien,  tot de taxi waarin haar dochter zit, om de hoek is verdwenen.

Daarna komen begrijpelijk de tranen. Tranen van intens verdriet. Want deze mama weet dat ze haar dochter even niet meer zal zien. Haar dochter gaat vandaag, op neutraal terrein, te horen krijgen dat ze naar een ander gezin gaat voor langere tijd. Omdat dit beter is voor nu. Voor moeder en voor dochter. Stapje voor stapje zal gewerkt gaan worden aan hun relatie.

Weken van bloed, zweet en tranen zijn vooraf gegaan aan deze uithuisplaatsing. Een proces die naar mijn mening zeker niet de schoonheidsprijs verdient.

Deze moeder die vrijwillig mee werkte. Uit liefde inzag dat haar dochter voor nu beter af is op een andere plek. Maar door processen, protocollen, regeltjes en wat al niet meer, weken aan het lijntje is gehouden. Ik heb diep respect voor haar, hoe zij zich staande heeft weten te houden de afgelopen weken.

Vandaag huil ik daarom mee met deze dappere moeder. Heb ik haar de afgelopen weken dikmaals getroost en gezegd hoe trots ik op haar veerkracht ben. Ik gun haar nu rust en kracht voor de komende periode. Het lege bed van haar dochter, de stilte in huis, haar plek aan tafel, het intense gemis.

Dit weekend zie ik mijn pleegdochter en ik zal haar proberen uit te leggen dat het gezin waar ze nu woont er mede voor gaat zorgen dat het contact met mama weer fijner gaat worden. Maar ik zal haar vooral troosten en extra knuffelen.