Auteur: erma

Ik kan het mij haast niet voorstellen en toch is het zo.

Je bent acht jaar oud en je bent bijna nooit verder geweest dan de stad ’s Hertogenbosch. Je vertelt vaak dat je een echte Bossche bent en daar ben je heel stellig in; Ik ben geen Brabantse, ik ben geen Nederlander, ik ben een Bossche!

Je wereldje is écht heel klein, komen wij nu steeds meer achter, nu je een half jaar in ons leven bent.

Wij vertelden je twee weken geleden enthousiast dat we met de herfstvakantie een weekend naar Duitsland zouden gaan. Je trok wit weg en zei met een trillend stemmetje; “Ik wil niet weg uit Den Bosch.” “Ik wil niet zo ver weg van mama.”

Wij hadden ons totaal niet gerealiseerd hoe spannend dit voor jou is. Zo ver weg. Jij hebt nog niet het besef dat je in Nederland woont. Dat er zoveel plaatsen in ons land zijn. Zoveel wegen. Nee, jij kent alleen Den Bosch. Dat is jouw veilige plek.

Je vond het spannend om vrijdag in de auto te stappen. Je eerste vakantie in je achtjarig bestaan. Wij hebben verder niet meer zo de nadruk gelegd op Duitsland. We gingen fijn een stuk rijden. Dat vind je altijd leuk. Picknicken langs de snelweg. Plassen bij een tankstation. Staren naar al die auto’s en vrachtwagens onderweg. Alles is voor jou één groot avontuur.

Je vroeg wel om het kwartier hoe ver we waren, maar ik zag in je ogen dat je, ondanks de spanning, genoot van de reis.

Je genoot verder het hele weekend. Wat ondanks dat je wereldje nog zo klein is, kan jij zó intens genieten van alles. Dat ontroerd mij vaak. Je sliep er heerlijk. De laatste nacht sliep ik naast je, aangezien onze pleegzoon ook een nacht bleef slapen en wij de bedden moesten delen. Je pakte mijn hand en zei; “hier is het zo fijn.”

Lief meisje, ik hoop dat wij jouw wereld buiten Den Bosch steeds groter en minder angstig voor je kunnen maken. Dat verdien jij zo!

Jaren terug zijn wij gezinshuisouders geweest. Dit blijft een prachtige herinnering van bijzondere jaren. Nadat wij gestopt waren met het gezinshuis, zijn wij pleegouders geworden. Uit die tijd hebben wij wel dierbare vriendschappen overgehouden. Mede omdat een ‘buitenstaander’ vaak niet begrijpt, hoe het is om 24/7 met andermans kinderen samen te leven. Hoe het je leven verrijkt, maar ook hoe zwaar het op bepaalde momenten kan zijn.

Als auditor kom ik ook regelmatig achter de voordeur bij veel gezinshuizen. Als ik dan bij ze aan de keukentafel zit, zie ik bij veel hun passie en hun gedrevenheid voor dit werk. Maar ook komt regelmatig de werkdruk ter sprake. Dat ‘eigen tijd’ er wel eens bij inschiet. Terwijl dat juist ook zo belangrijk is, anders houdt je het niet vol.

Daarom bieden wij wel eens aan om op te passen. Zo ook het afgelopen weekend bij bevriende gezinshuisouders. Zodat zij na jaren weer eens met hun eigen kinderen en aanhang een weekend weg konden.

Ik blijf dat machtig mooi vinden. Samen weer even onder één dak wonen met allemaal verschillende kinderen. Aan een lange tafel met elkaar eten. Ieder met zijn, haar verleden, maar op deze wijze toch een geheel, een gezin.

Ik moest afgelopen weekend toen ik naar deze kinderen keek, hun verhalen hoorde, ook denken aan de documentaire van vorige week van Alex de Bokx. Hij beschrijft in deze documentaire precies wat de kracht is van een gezinshuis. Elke dag, elke maand, elk jaar zijn er dezelfde ‘opvoeders’. Hier mag je lang blijven. Hier is het veilig. Dit is jou thuis.

Dat merkte ik afgelopen weekend ook aan de kinderen. Dit is voor nu hun thuis. Ze gaan naar de voetbal en komen thuis met alle shirts van het team die gewassen moeten worden; “Moeders het is jouw beurt voor de was”. Hoe fijn is het voor een kind om dit te kunnen zeggen. Zaterdagavond met z’n allen met wat lekkers voor de TV. Samen het konijnenhok verschonen. Bloemen op tafel, fruit in de fruitschaal, kaarsen branden.

Onze dochter van zeven verwoorde het mooi toen wij zondagavond weer naar huis reden; “Wat is het een fijn huis. Het lijken gewoon allemaal broertjes en zusjes van elkaar. Kei gezellig!”

Lieve jongen,

Net voor je achtste verjaardag kwam je in ons leven. Een vrolijk, bijdehand, druk, onzeker jongetje. Prachtige blauwe ogen. Die vaak vrolijk en ondeugend staan, maar soms ook verdrietig of boos.

Vandaag is je verjaardag, 23 jaar oud. Dat betekend dat je alweer 15 jaar in ons hart zit. Daar zul je altijd een plek houden, want wat hebben wij veel met jou meegemaakt.

Mooie dingen in ons gezinshuis. Scouting, voetballen, de vakanties met je opa en oma, het leven in een gezin. Je genoot er zó van. Al had je toen soms ernstige driftbuien of gedragsproblemen, iedereen om jou heen mocht je. Jij had en hebt een ‘gunfactor’. Mede door je open en stralende gezicht.  Je humor en je karakter.

Maar wij hebben ons ook vaak zorgen gemaakt. Toen je gedragsproblemen ernstiger werden. Zoveel verhuizingen op jonge leeftijd, om maar die geschikte woonplek voor je te vinden. Periodes dat niemand tot je leek door te dringen. Weken dat wij je niet konden bereiken. Dat je vast zat.

Verdriet toen wij je opzochten in een gesloten jeugdinrichting. Dat beeld van jou, als kind in een cel,  raak ik nooit meer kwijt. Jij hoorde daar zó niet thuis, maar hulpverleners  konden op dat moment geen juiste woonplek voor je vinden. Dat wij je moesten vertellen dat je niet meer in ons gezinshuis kon wonen, was ook zo’n klote moment.

Maar het grootste verdriet was toch wel het overlijden van je opa en oma. Eerst je opa door een ziekte en daarna je oma door een noodlottig ongeval. Zij waren als ouders voor jou. Knokte met alles wat ze in zich hadden, om jou een zo normaal mogelijke jeugd te geven, omdat hun dochter dat niet kon. Zoveel respect voor deze mensen. Wat had ik in die periode met je te doen. Jij, die al zo worstelt met je emoties, moest dit zware verlies ook nog eens verwerken. Bijna onmogelijk.

Inmiddels ben je een volwassen man. Deze foto van jou staat op mijn nachtkastje. Ik kijk er vaak naar. Want ik zie nog steeds dit jongetje in jou. Ondanks je heftige jeugd, doe je je best om je draai te vinden in deze maatschappij. Met vallen en opstaan, maar je geeft niet op. Soms ben je niet te peilen, houdt je je gebruiksaanwijzing, maar dat maakt jou juist zo uniek. Ik blijf genieten van je humor en de glinstering in je mooie blauwe ogen.

15 jaar geleden ben je in ons hart geboren en we houden van je om wie je bent. Gefeliciteerd lieverd!