Beste wethouder zorg,
Ik fiets jankend van verdriet en boosheid vandaag naar huis, na een overleg over onze pleegdochter. Ik wil u graag uitleggen waarom.
Wij kennen haar nu een half jaar en vanaf het begin maken wij ons zorgen over de woonsituatie van haar en haar moeder. Een plek waar veel mensen wonen met diverse problemen. Ook deze groep mensen verdienen een huis. Maar niet om te dealen, te dreigen, ’s nachts te leven en overdag te slapen. Prima als u deze mensen bij elkaar wilt zetten, maar laat daar geen kind van acht jaar oud tussen wonen. Zij wordt vaak midden in de nacht wakker, omdat de politie weer in het complex is.
Natuurlijk belt moeder een paar keer per week naar de politie. Klaagt ze bij de huismeester, de woningbouwcorporatie. Hebben wij met diverse partijen urgentie aangevraagd, maar wachten nu al negen weken op antwoord…..wij bellen, maar krijgen telkens de voicemail….niemand belt terug.
Dat stemt mij verdrietig. Het uitzichtloze van deze moeder. Zij doet haar best om hun kamer, waarin ze moeten eten, slapen, leven, nog enigszins gezellig te maken. Ze doet haar best om haar dochtertje veilig te laten voelen, maar hoe moeilijk is dat, als jezelf ook steeds angstiger wordt in je eigen kamer?
De boosheid vanochtend na het overleg, waar ik hoor dat er ‘randvoorwaarden’ gesteld worden om hulp aan huis te kunnen bieden. Zo’n randvoorwaarde is een veilige thuissituatie. Dus gaan wij als gemeente dan geen zorg bieden, terwijl dezelfde gemeente verantwoordelijk is voor veiligheid en zorg?!
Dat is toch krom wethouder, of ben ik nou zo dom om dit te begrijpen?
Waar is het wachten op? Dat moeder het niet meer trekt en het kind uit huis geplaatst moet worden? Willen wij dat als gemeente?
Vrijdag komt onze pleegdochter. Vangen wij haar met alle liefde het weekend weer op. Eigenlijk moet moeder dan tot rust komen, maar dit lukt haast niet meer, door alle stress en verdriet.
Misschien hoort u veel van dit soort verhalen? Ik hoop het eigenlijk niet. Maar het moet écht anders geregeld worden. Het liefst nog dit jaar, maar anders zeker volgend jaar.
Groet van een bezorgde pleegmoeder.
Wat een verdrietige situatie, hoop blijven houden voor jullie lieve kleine pleegdochter en haar moeder❤️
Dat doen we zeker! Lijntjes lopen, alleen moet nu ook echt iemand de regie gaan nemen!
Blijven hopen Erma, op een mens die de verantwoordelijkheid durft te dragen en ook echt een keer voor de moeder en jullie pleegdochter kiest
Dat doen we zeker! Goed om de boel eens ‘op te schudden’ en diegene de regie te laten nemen die ook eindverantwoordelijk is.
Lieve Erma, trots op jou schrijven en dat jullie opstaan voor jullie pleegdochter en haar moeder en meer mensen in vergelijkbare situaties.
Systemen, ook woningvoorziening, toewijzingen kloppen niet meer. Het is de hoogste tijd dat mensen/organisaties wakker geschud worden! Dat er gekeken wordt naar de mens, dat de mens weer echt gezien en gehoord wordt ipv het systeem het laten bepalen.
Want 1 van de fundamentele rechten van de mens, in Nederland, is toch wel je basisvoorziening: een veilige woonomgeving, een veilig (t)huis !
Ik sta mee op om mijn hart te laten spreken. Liefs Sonja
#Project Sonnestraal
Hoi Sonja. Ik volg via de zijlijn met interesse de ontwikkelingen rondom het project Sonnestraal. Mede ook door mijn werkervaring bij een woningbouwcorporaties. Sommige protocollen staan haaks op elkaar en dat geeft onnodig extra stress en problemen bij mensen. Ik kan nu in het klein mijn stem laten horen, maar ik hoop dat diegene er wat aan gaan doen, die ook de bevoegdheid en de regie hebben. Hartelijke groet van mij.