Auteur: erma

Week van de Pleegzorg, thema is open je wereld.

Goed dat er in zo’n week extra aandacht is voor pleegzorg. Om eens stil te staan bij teveel kinderen in Nederland die geen (t)huis hebben.

Toen ik ruim 15 jaar geleden met pleegzorg in aanraking kwam, had ik gelijk al wel wat kritische kanttekeningen over de werkwijze binnen pleegzorg/jeugdzorg. Helaas zijn deze niet minder geworden in de afgelopen jaren.
Allereerst wil ik wel even benadrukken dat ik iedereen respecteer en waardeer die binnen deze sector werkzaam is. Het blijft een moeilijke sector, mede omdat men werkt met en beslissingen moet nemen over andermans kinderen.

In mijn ‘pleegzorg utopia’ zal het er wel anders aan toe gaan. Het werven van nieuwe pleegouders kan uitdagender en meer van deze tijd. Ik ben laatst met een bevriend stel mee geweest naar een info avond. Ik vond dat met name weekendpleegzorg en ‘parttime pleegzorg’ erg zwaar werd neergezet, mede ook door de verplichtte lange opleiding. Ook werden mijn vrienden na deze avond nooit meer gebeld! Weg betrokkenheid.

Ik denk dat de sector meer op maat moet gaan werken. Pas het programma aan, aan de vorm van pleegzorg die een ouder wenst te gaan doen. Maak het niet mooier dan het is, maar wees reëel en nuchter in je voorlichting, met vooral ook een dosis humor.

Daarnaast zou in mijn ‘pleegzorg utopia’ meer aandacht naar het kind gaan. Ik zie het nu ook weer bij onze pleegdochter, veel zorg een aandacht gaat naar de ouder. Te weinig wordt er naar het kind gekeken en geïnvesteerd. Het kind heeft om dit alles niet gevraagd, het kind heeft nog een toekomst met kansen en mogelijkheden.

Kortom hipper, efficiënter, kind centraal en luchtiger zou mijn ‘pleegzorg utopia’ zijn! En ja, ik blijf ‘schoppen’ tegen de huidige werkwijze, ook bij mijn eigen pleegzorg organisatie. Mede daarom ben ik dit blog ooit begonnen, om mensen in mijn eigen leven op mijn wijze proberen over de streep te trekken om pleegouder te worden. 

Want met gezond boeren verstand, een zorgzaam hart en humor hebben wij de afgelopen 15 jaar het meest bereikt bij onze pleegkinderen. Open je hart en kijk op openjewereld.nu , het is nog mooier en makkelijker dan je denkt! 

Zusjes zijn het niet, maar zo voelt het gelukkig vaak wel. Ze kunnen uren samen spelen, katten op elkaar, voor elkaar opkomen, boos worden en het weer goed maken.

Wij hebben onze dochter altijd bewust betrokken bij het gehele traject om weer pleegouder te worden. Haar uitgelegd waarom wij het graag willen doen. Ze kent de verhalen van onze jaren als gezinshuisouders en de inmiddels volwassen jongens zijn nog steeds in haar ogen haar pleegbroers.

Wij merken, nu wij onze pleegdochter van 9 ruim een jaar kennen, er best veel zorgen zijn om haar gedrag, haar emoties en wat ze wel en niet kan. De weekenden bij ons blijven goed gaan en zijn over het algemeen gezellig, maar ook dan merken wij steeds vaker de grote verschillen met onze dochter van 8, wie een gemiddelde meid is in haar doen en laten.

Dat stemt mij wel eens verdrietig, hoe zal haar toekomst verlopen? Onze dochter heeft hier soms ook last van. Afgelopen zondag, na een kinderfeestje, vertelde ze met het naar bed gaan dat andere kinderen haar pleegzus niet altijd begrijpen. Waarom ze soms ‘kinderachtig’ doet, in hun ogen ‘vreemde’ vragen stelt en gelijk iedereen om de nek vliegt en ‘opeist’.

Mijn kleine grote meid wil dan voor haar opkomen, haar beschermen en huilt omdat ze dan worstelt met haar gevoelens of ze het wel goed doet en ook niet altijd weet hoe ze het moet doen. Al knuffelend troost ik haar dan en vertel haar dat, hoe jong ze nog is, ze het al zo goed aanvoelt en heeft uitgelegd aan anderen waarom haar pleegzus ‘is zoals ze is’ en dat dat meer dan prima is.

Deze ‘worstelingen’ bij onze dochter, is mede de reden waarom wij weer pleegouders wilden worden. Wij hopen haar op deze manier mee te kunnen geven dat niet iedereen ‘gelijk’ is in onze maatschappij en dat wij elkaar allemaal een beetje kunnen helpen in welke vorm dan ook.

Want ieder mens is zo mooi anders en dat moet vooral zo blijven!

Een vrouw aan de lijn, ze klinkt gehaast, ik vraag of het uitkomt dat ik bel. Eventjes heeft ze wel tijd, zegt ze, eventjes wordt bijna een uur. Blijkbaar bel ik toch op het juiste moment en  ondanks dat wij vreemden van elkaar zijn ontstaat er een bijzonder gesprek.

Waar ze Zorgoppas van kent, vraag ik meestal aan het begin van een gesprek. Ze heeft op een avond haar laptop gepakt en is gaan zoeken naar oppas mogelijkheden, omdat ze op is. Op is van twee jaar zorgen. Zorgen voor en om haar zieke dochtertje wie een hersentumor heeft. Ze is een alleenstaande moeder en ze heeft de afgelopen twee jaar haar netwerk ‘leeggezogen’ , zoals ze het zelf omschrijft.

Nu alle behandelingen achter de rug zijn, moet ze tijd voor zichzelf gaan nemen en wil ze haar familie en vrienden ook wat gaan ontlasten. Zo vond ze ons. Ze vindt het doodeng om haar nog zieke kind uit handen te geven aan een vreemde. Ik vraag daarom goed door wat ze zoekt, wat haar kind nodig heeft en wat de oppas voor type moet zijn.

We lachen ook tijdens het gesprek, humor heeft haar gered de afgelopen jaren verteld ze. Gedurende zo’n gesprek met een ouder probeer ik een goed beeld van het gezin te krijgen en heb ik soms in mijn hoofd al een match met een geschikte oppas.

Zo ook in dit geval. Eerder had ik een intake met een vrouw, maatschappelijk werkster van beroep. Zij had gelezen over Zorgoppas en wilde naast haar werk, graag een paar uur per week ouders uit de brand helpen met een zorgbehoevend kind.

Beide vrouwen wonen midden in de stad, delen dezelfde interesses en vinden humor vaak een redmiddel in moeilijke tijden. Het werd al snel een match.

Een paar weken later belde ik de moeder hoe het oppassen gegaan was. Ze had een lunch gekocht, was midden in een park gaan liggen en had twee uur lang genoten van de rust, de vogels in de bomen en de zon op haar gezicht. Bij thuiskomst trof ze haar dochtertje samen met de oppas aan, spelend in de zandbak en vol enthousiaste verhalen.

Dat is waar wij het voor doen; ouders vaak na jaren een stukje vrijheid teruggeven. Even weer mens zijn en voelen.