Auteur: erma

Wat gaan wij straks tegen jou zeggen? Hoe vertel ik jou dat je niet meer bij je mama kan wonen?

Sinds je in ons leven bent, hebben wij vraagtekens over jouw thuissituatie en hoe de band is tussen jou en je moeder. Soms hebben wij tijdens het weekend dat je bij ons bent daar gesprekjes over. Vaak tijdens het fietsen, douchen, bakken, autorijden.

Je vertelt dat je mama strenger moet worden. Bij haar wil je niet gaan slapen, tandenpoetsen. Jij bepaalt veel thuis met je negen jaar. Je eist veel en je moeder geeft jou veel. Helaas vaak alleen letterlijk, middels bijna elke week wel weer een cadeautje uit de speelgoedwinkel.

Veel hulp aan huis is er geregeld de afgelopen maanden, maar er zit geen groei in. Het lijkt wel of de band tussen jullie te veel beschadigd is door wat jullie allebei hebben meegemaakt de afgelopen jaren.

Jouw moeder houdt zielsveel van jou, maar kan jou niet bieden wat jij zo hard nodig hebt, structuur, rust, veiligheid.

Dit ziet zij zelf nu ook in. Hoe klote ook.

“Bestond er maar een pilletje dat mijn moeder strenger kan worden” zei je vanochtend zelf heel scherp. Diep in je hart voel je waarschijnlijk zelf ook, dat het thuis niet goed gaat.

Helaas bestaat daar geen pilletje voor en gaan wij samen met jouw moeder op zoek naar een plek waar je tot rust kan komen en kan groeien.

Dat gun ik jou zo. Groei in je zelfvertrouwen. Dat je vrolijker wordt. Dat je niet meer op je tenen hoeft te lopen, overvraagd wordt.

Maar waren we maar vast een jaar verder. Dat de maanden van verdriet, boosheid deels voorbij waren. Waarin je dit verschrikkelijke nieuws te horen hebt gekregen. Je moet gaan wennen op je nieuwe plek en school. Je jonge leventje totaal overhoop ligt.

Ondanks dit alles ben ik ervan overtuigd dat je nieuwe woonplek een juiste plek voor je wordt. Wij zullen in je leven blijven en je steunen en troosten waar wij kunnen in de weg ernaartoe.

Ik hoop dat wij over een jaar samen met je moeder en je ‘nieuwe gezin’ aan tafel kunnen zitten. Dat wij zien dat je daar op je plek bent, je rust hebt en je ogen weer sprankelen.

Maar nu eerst de weg ernaartoe……slik….klote…

Na de documentaire ‘Alicia’ was afgelopen maandag ‘Rotjochies’ te zien op de TV.

Jongeren worden in deze documentaire gevolgd op een afgelegen boerderij in Frankrijk. Beschadigde jongeren door alles wat ze in hun leven al hebben meegemaakt. Onze pleegzoon heeft ook een periode in Frankrijk gewoond, ik schreef er toen dit over; Vive la France

Ik zag mijn pleegzoon terug in de jongeren van deze documentaire. Veel roken, wegvluchten naar buiten om te gaan roken als het gesprek te confronterend of te emotioneel wordt. Allemaal in hetzelfde schuitje, zo stoer van buiten, maar zo klein en kwetsbaar van binnen. Wat je bijvoorbeeld terug zag in het vaak knuffelen met een kat, een dier zegt niks terug, accepteert je zoals je bent. Ze zijn kapot gemaakt van binnen, door alles wat ze in hun jonge leven al hebben gezien en gehoord.

De verharding die ik ook in de loop van de jaren bij onze pleegzoon zag. Het kind wordt kleiner, emoties worden weggedrukt door drank en drugs. Meedoen met je ‘vrienden’, elke dag in een ‘overlevingsstand’.

Deels hebben ze dit gedrag niet aan zichzelf te danken, zijn ze ook gevormd door een onveilige omgeving. Dit vond ik goed verwoord door de hulpverlener in het gesprek tussen vader en zoon over het verlof wat eraan zat te komen; “Je kan een vader niet uit huis plaatsen.” “Het kind moet dan weer terug”. Kinderen hebben niet altijd om deze situatie gevraagd, ouders hebben hierin ook een groot aandeel.

Aan het einde van deze documentaire kwam ik net als bij onze pleegkinderen maar tot één conclusie, uiteindelijk moeten ze zelf met hulp een toekomt opbouwen als ouders niet die veilige thuissituatie kunnen bieden. Want dat is wat deze jongeren ook te lang gemist hebben, een veilig thuis. Wij noemen ze als maatschappij denk ik te makkelijk en te snel ‘rotjochies’. Er zit een verhaal achter elke ‘rotjochie’.

Week van de Pleegzorg, thema is open je wereld.

Goed dat er in zo’n week extra aandacht is voor pleegzorg. Om eens stil te staan bij teveel kinderen in Nederland die geen (t)huis hebben.

Toen ik ruim 15 jaar geleden met pleegzorg in aanraking kwam, had ik gelijk al wel wat kritische kanttekeningen over de werkwijze binnen pleegzorg/jeugdzorg. Helaas zijn deze niet minder geworden in de afgelopen jaren.
Allereerst wil ik wel even benadrukken dat ik iedereen respecteer en waardeer die binnen deze sector werkzaam is. Het blijft een moeilijke sector, mede omdat men werkt met en beslissingen moet nemen over andermans kinderen.

In mijn ‘pleegzorg utopia’ zal het er wel anders aan toe gaan. Het werven van nieuwe pleegouders kan uitdagender en meer van deze tijd. Ik ben laatst met een bevriend stel mee geweest naar een info avond. Ik vond dat met name weekendpleegzorg en ‘parttime pleegzorg’ erg zwaar werd neergezet, mede ook door de verplichtte lange opleiding. Ook werden mijn vrienden na deze avond nooit meer gebeld! Weg betrokkenheid.

Ik denk dat de sector meer op maat moet gaan werken. Pas het programma aan, aan de vorm van pleegzorg die een ouder wenst te gaan doen. Maak het niet mooier dan het is, maar wees reëel en nuchter in je voorlichting, met vooral ook een dosis humor.

Daarnaast zou in mijn ‘pleegzorg utopia’ meer aandacht naar het kind gaan. Ik zie het nu ook weer bij onze pleegdochter, veel zorg een aandacht gaat naar de ouder. Te weinig wordt er naar het kind gekeken en geïnvesteerd. Het kind heeft om dit alles niet gevraagd, het kind heeft nog een toekomst met kansen en mogelijkheden.

Kortom hipper, efficiënter, kind centraal en luchtiger zou mijn ‘pleegzorg utopia’ zijn! En ja, ik blijf ‘schoppen’ tegen de huidige werkwijze, ook bij mijn eigen pleegzorg organisatie. Mede daarom ben ik dit blog ooit begonnen, om mensen in mijn eigen leven op mijn wijze proberen over de streep te trekken om pleegouder te worden. 

Want met gezond boeren verstand, een zorgzaam hart en humor hebben wij de afgelopen 15 jaar het meest bereikt bij onze pleegkinderen. Open je hart en kijk op openjewereld.nu , het is nog mooier en makkelijker dan je denkt!