Auteur: erma

Iedereen leeft nu in zijn eigen bubbel. Veel mensen hebben na een aantal weken een soort van ritme gevonden. Thuis werken, thuis onderwijs, vrijdagmiddagborrel online, sporten in de garage en met familie en vrienden facetimen.

De ene dag gaat beter dan de andere. Ik mis vooral het fysieke contact met familie en vrienden, onze pleegdochter. Het spontaan ergens naar toe kunnen gaan. Mijn yoga club op de dinsdagochtend. De koffieochtend met mijn vriendin. De vrijheid om te doen wat je wilt op dat moment.

Op zulke ‘dip momenten’ denk ik regelmatig aan ouders die ik spreek bij Zorgoppas. Wij bellen juist nu veel ouders, gewoon om even te vragen hoe het met ze gaat. Ik werk hier nu ruim een jaar en heb in al die maanden vele bijzondere gesprekken gevoerd. Juist in deze tijd krijg ik nog meer respect voor ouders met een zorgbehoevend kind. Waarom? Omdat zij laten inzien, dat ondanks dat het soms zwaar is om altijd de zorg te hebben voor een kind, ze juist nu weer de veerkracht hebben om ook hiermee te dealen. Hun aanpassingsvermogen is groot en gelukkig helpt humor ze ook vaak .

“Erma, ik leefde door mijn zoon al twee jaar in een soort isolatie” zei een moeder van de week aan de telefoon. Die kwam binnen bij mij. Doordat wij een geschikte oppas voor haar gevonden hadden, was zij na twee jaar weer een keer met een vriendin naar de kroeg geweest. Zij wist niet beter en kon nooit een geschikte oppas voor haar zoon vinden, die medische zorg nodig heeft. “Ouders klagen nu zo”, zei deze moeder, “maar ik kan al zo lang nooit spontaan de deur uit”. “Ik geniet nu zo intens van de oppas die komt en ik heerlijk met een boek een uur met mijn snoet in de zon kan zitten”. “Mensen moeten weer leren van kleine momenten te genieten”. “Zo houd ik de zorg voor mijn zoon ook vol.”

Relativeer lieve mensen als je soms net als ik een baaldag heb. Wees dankbaar dat je kinderen gezond zijn en geen extra zorg nodig hebben. Dat als straks alles weer een beetje normaal is, je kan gaan en staan wanneer je maar wilt. Heel veel ouders in Nederland hebben die luxe al jaren niet meer. Pluk de dag!

Ik denk vanochtend aan die mama die haar dochter een knuffel geeft, waarschijnlijk een extra lange intense knuffel. Ze zal blijven zwaaien,  tot de taxi waarin haar dochter zit, om de hoek is verdwenen.

Daarna komen begrijpelijk de tranen. Tranen van intens verdriet. Want deze mama weet dat ze haar dochter even niet meer zal zien. Haar dochter gaat vandaag, op neutraal terrein, te horen krijgen dat ze naar een ander gezin gaat voor langere tijd. Omdat dit beter is voor nu. Voor moeder en voor dochter. Stapje voor stapje zal gewerkt gaan worden aan hun relatie.

Weken van bloed, zweet en tranen zijn vooraf gegaan aan deze uithuisplaatsing. Een proces die naar mijn mening zeker niet de schoonheidsprijs verdient.

Deze moeder die vrijwillig mee werkte. Uit liefde inzag dat haar dochter voor nu beter af is op een andere plek. Maar door processen, protocollen, regeltjes en wat al niet meer, weken aan het lijntje is gehouden. Ik heb diep respect voor haar, hoe zij zich staande heeft weten te houden de afgelopen weken.

Vandaag huil ik daarom mee met deze dappere moeder. Heb ik haar de afgelopen weken dikmaals getroost en gezegd hoe trots ik op haar veerkracht ben. Ik gun haar nu rust en kracht voor de komende periode. Het lege bed van haar dochter, de stilte in huis, haar plek aan tafel, het intense gemis.

Dit weekend zie ik mijn pleegdochter en ik zal haar proberen uit te leggen dat het gezin waar ze nu woont er mede voor gaat zorgen dat het contact met mama weer fijner gaat worden. Maar ik zal haar vooral troosten en extra knuffelen.

Het gaat steeds slechter thuis. Met dochter. Met moeder. Tussen moeder en dochter.

Natuurlijk voelt onze pleegdochter feilloos aan dat het niet goed gaat thuis. Ze slaapt en verblijft deels bij een vriend van moeder, omdat alle nachten thuis slapen al niet meer goed gaat. Ze doet steeds gekker, brutaler en bozer tegen moeder, omdat ze weet en voelt dat moeder het niet meer trekt.

Als je als moeder zegt; “Ik kan het niet meer”, is dat nog geen crisis. Terwijl ik met mijn gezond boerenverstand denk: “Hoe triest en zorgelijk is het, als een moeder zegt dat ze niet meer voor haar dochter kan zorgen?”, maar dat is blijkbaar nog geen crisis volgens de protocollen.

Crisis is het pas, als een kind zelf gevaar loopt en in deze situatie bepaalt het kind echter bijna alles wat er in het huis gebeurt en is moeder het ‘lijdend voorwerp’.

Wij zijn met woonplekken in gesprek waar ze misschien naar toe kan, maar dat kost tijd. Tijd wat wij naar mijn mening niet meer hebben, omdat ik de weekenden dat ze bij ons komt zie wat dit met haar doet.

Het kind hunkert naar warmte, knuffels, aandacht en geborgenheid.

Natuurlijk hebben mijn man en ik overwogen of wij haar tijdelijk in huis moeten nemen. Praktisch zou dat betekenen dat één van ons minder of helemaal niet meer kan werken, aangezien er altijd iemand bij haar in de buurt moet zijn.

Dat is echter niet de belangrijkste reden waarom wij haar niet volledig in huis gaan nemen.
Het vertrouwen winnen is erg belangrijk om een band te kunnen op bouwen met je pleegkind, hebben wij de afgelopen jaren ervaren. Je afspraken nakomen en geen dingen beloven die je niet waar kan maken.
Wij hebben vanaf het begin verteld dat zij hier alleen in de weekenden en vakanties komt. Die stabiele basis willen wij blijven bieden, als haar leventje straks volledig op haar kop staat zodra zij uit huis is geplaatst.

Wij willen het risico niet lopen dat een crisisplaatsing hier uit de hand loopt en zij ons daardoor ook kwijt raakt. Wij hopen langs de zijlijn in haar leven te blijven en haar te blijven bieden wat wij haar beloofd hebben; een veilige en vertrouwde plek, om leuke dingen als gezin te doen in een weekend.

Doordat wij gezinshuisouders zijn geweest, gaat onze rol wel verder dan alleen weekendpleegouder zijn. Ik irriteer mij soms nog steeds aan alle gesprekken die er gevoerd worden, afspraken die er gemaakt worden, maar dat er dan verder niks lijkt te gebeuren en of veranderd. Dagen en weken zijn weer voorbijgaan, terwijl iedereen om dit gezin heen ziet dat het thuis niet goed gaat.

Ik heb er veel over gepiekerd de afgelopen weken en daarom vandaag de stoute schoenen aangetrokken. Ik ben het gesprek aangegaan met moeder.

Een gesprek van moeder tot moeder. Waarin ik heb aangegeven dat ik vanuit mijn eigen moederhart praat. Dat ik zie dat het niet goed gaat met haar dochter. Dat dit mij verdriet doet en dat ik vind dat het zo niet langer door kan gaan. Het was een emotioneel gesprek, moeder ziet en merkt ook dat het niet goed gaat met haar dochter en haarzelf, maar zit vol angst en onzekerheid. Begrijpelijk.
Ik heb haar wederom gezegd dat ik veel respect heb voor haar, dat zei durft uit te spreken dat ze niet meer voor haar dochter kan zorgen. Dat is pas liefde, om dat in te zien en hardop uit te spreken.

Ze wil nu écht gaan mee werken. Ik hoop dat dit het laatste zetje is wat zij nodig had en dat deze vrijwillige uithuisplaatsing nu snel gaat gebeuren. Hoe klote ook, maar het is beter, voor moeder en kind.