Met 12 jaar kwam je in ons leven. Je genoot gelijk van het gezinsleven. Trots op je eigen kamer, waar je uren alleen kon zijn om te tekenen en muziek draaien. Je had een klik met de andere jongens in huis en jullie speelden vaak spelletjes of waren buiten aan het voetballen.
Net als elk ander kind in ons gezinshuis had jij ook je ‘rugzak gevuld’ met je verleden, waar je zelf niks aan kon doen of veranderen.
Mijn man en ik hadden een doel voor ogen toen wij begonnen als gezinshuisouders: voor elk kind een zo normaal mogelijk gezinsleven. Jij ging daarom naar een reguliere school, zat op de plaatselijke voetbalclub, kreeg een beugel en eigen fiets, net als vele andere kinderen in je klas.
Wij hadden als snel door dat je leergierig was, je betrokken wilde worden bij je behandelplannen en dat je vraagtekens had bij je medicijngebruik. Wij besloten daarom al snel om je mee te nemen naar je psychiater. Jij kon zelf prima verwoorden wat je wilde weten. Wat mij bij is gebleven van deze gesprekken is, dat er zo weinig toekomstperspectief werd geboden. Jij zou niet in staat zijn om vriendschappen te sluiten, altijd medicatie moeten gebruiken en de vraag was ook of je wel in staat was om zelfstandig te wonen, volgens deze man. Zo hard en zo niet motiverend voor jou.
Hierdoor werden wij alleen maar meer getrickerd om je te helpen, je voor te bereiden op je toekomst. Een toekomst met mogelijkheden! Wij zagen je namelijk wel groeien en alles wat je de juiste aandacht en liefde geeft groeit!
Wij merkten met de jaren ook wel dat je een ‘gebruiksaanwijzing’ had. Je soms weer in de goede richting gestuurd moest worden. Je niet alles aankan of doet zoals ‘de maatschappij’ dit soms verlangt.
Maar wat zagen wij mooie dingen gebeuren in de loop van de jaren. Je behaalde diploma’s, je had bijbaantjes, ging op kamertraining, je werd volwassen. In dat traject ben je ook een paar keer hard onderuit gegaan. Ook dan trok je wel uiteindelijk zelf aan de bel: “Erma, ik wil dit leven niet meer, ik wil nu écht aan mijn toekomst gaan werken”. Hulp vragen en aanvaarden en er voor knokken, dat is jouw kracht. Een veerkracht waar ik diep respect voor heb.
Deze week werd je 30. Ik dacht de afgelopen dagen weer aan de gesprekken bij de psychiater. Wat zou ik die man nu graag laten zien hoe je in het leven staat: Werk , vriendschappen, een auto, nul medicatie en een eigen plek.
Ik ben zo trots op wie je bent. Zo mooi anders! Jij bent het bewijs dat alles wat je aandacht geeft groeit.
