Auteur: erma

Veel reacties heb ik gehad naar aanleiding van mijn laatste twee blogs over onze jongste pleegzoon. Hierdoor heb ik nieuwe contacten kunnen maken. Mensen die werkzaam zijn binnen de sector en willen meedenken. Pleegouders die mijn frustraties begrijpen en zorgen delen. Delen is dan écht een beetje helen.

Het contact met onze pleegzoon ging moeizaam de eerste dagen nadat hij weer in Nederland was. Hij was niet meer teruggekeerd naar zijn tante, waar hij een week zou verblijven en ook de tijdelijke terugkeer naar Frankrijk is hierdoor niet doorgegaan. Hij ‘verstopte’ zich letterlijk. Iets wat hij vanaf kleins af aan al deed, als er iets gebeurde wat hem verdrietig, boos of angstig maakte. Ik vond hem dan vaak onder zijn bed of in een kast. Op zo’n plek kwam hij dan vaak tot rust en hij riep ons als de ‘bui’ over was en hij een dikke knuffel kon gebruiken.

Waarschijnlijk kon hij nu ook wel een knuffel gebruiken, maar was hij teveel zijn gevoelens aan het onderdrukken met drank en wiet. Om zo maar niet altijd te hoeven denken aan zijn onzekere toekomst. Het contact dat we de eerste dagen hadden, was voornamelijk via de app. Zijn telefoon opnemen deed hij niet meer. Vluchtgedrag.

Om hem heen waren wel mensen bezig met zijn toekomst. Mensen die uiteindelijk hebben toegegeven dat er fouten zijn gemaakt in het proces van terugkeer naar Nederland van onze jongste pleegzoon. Dat het vluchtgedrag van hem deels te verklaren was, omdat er gewoon niks geregeld was. Alles zo klote onzeker voor hem was, dat vluchten en gevoelens wegdrukken, voor hem de enige uitweg leek.

Maar aan de andere kant hebben we hem ook gewezen op zijn verantwoordelijkheden. Waarom hij een jaar naar Frankrijk moest. Zijn verslavingsproblematiek. Hij heeft op een ochtend, toen hij al een paar dagen verdwenen was, onder invloed zijn spullen opgehaald bij zijn tante. Hij moet gaan beseffen hoeveel pijn hij haar hiermee doet. Zijn nichtjes en neefje.

Uiteindelijk kwam er na een kleine twee weken duidelijkheid over een nieuwe tijdelijke woonplek voor hem. Een mooie kans met dagbesteding en begeleiding. Prompt nam hij de telefoon weer op. Angst en onzekerheid zijn weer even naar de achtergrond verdwenen. Praten over waar hij ruim twee weken heeft gezeten, wil hij niet. Leven in het nu. We zijn het gewend van hem.

Hij zit nu ruim een week op zijn nieuwe plek. Vanochtend had ik hem weer even aan de lijn. Hij lijkt zichzelf snel herpakt te hebben na twee weken ‘feesten’. Hij wil deze kans grijpen. Hij wil bewijzen dat hij het kan. Die spirit had hij ook echt de laatste weken in Frankrijk als ik hem sprak. “Als ik naar Nederland kom, ga ik er nu écht wat van maken.”

Hij wil het zo graag. De tijd zal het leren……

Lieve jongen,

Ik richt mijn verhaal aan jou. Ik hoop dat je dit leest en weer contact met ons opneemt.

Ik was er al bang voor na ons gesprek van zondag. Dat je weg zal lopen. Weglopen voor je problemen, je gevoelens.
Je was boos en verdrietig. Waarom alles zo lang moest duren. Dat er nog geen duidelijkheid is over een nieuwe woonplek. je zei letterlijk; “ik weet het allemaal niet meer, ik weet niet waar ik nog op moet hopen.”

Mede na aanleiding van mijn vorige blog, hebben instanties om jou heen kunnen regelen dat je wat langer in Frankrijk kan blijven. Er is weer een geldstroom. Maar daar zit je boosheid en verdriet. Je wilt niet terug. Aan het begin van dit jaar is gezegd dat je uiterlijk april weer terug mocht komen naar Nederland. Dat er dan een vervolgplek zou zijn.

Ik heb je zondag geprobeerd uit te leggen waarom je familie en wij denken dat teruggaan naar Frankrijk voor nu de beste optie is. Dat wij in de tussentijd onze stinkende best gaan doen om een woonplek voor je te zoeken. Dat je echt nog maar voor een paar weken terug hoeft. Dat we anders bang zijn dat je in een gat valt in Nederland omdat er nog niks geregeld is. In Frankrijk zijn er weinig prikkels. Kan je werken. Heb je je sport.

Maar ik merkte in ons gesprek dat je vertrouwen weg is en weet je lieverd, ik begrijp dat deels ook. Daarvoor heb je te lang in je leven met jeugdzorg te maken gehad en ben je te vaak teleurgesteld door volwassenen in je leven.

Waarschijnlijk zit je nu bij ‘vrienden’. Ben je je verdriet en je angst aan het verdoven. Even niks voelen. Even geen gepieker in je hoofd, om gek van te worden. Even rust.

Rust die ik je zo gun, maar dan op andere vlakken. Ik weet, dat waar je nu verblijft, niet jouw plek is. Ik hoop dat je snel weer dat inzicht krijgt, zoals je in het verleden vaker hebt laten zien. Want diep in je hart weet je wat je nodig hebt, maar deel ik je emoties dat het allemaal zo klote lang moet duren.

Maar zoals ik vaker tegen je gezegd hebt; weglopen van je problemen, zorgt alleen maar voor meer problemen. Ook jij hebt een toekomst. Ik ken je nu ruim twaalf jaar en ik blijf zeggen; dat als jij je juiste woonplek hebt, werk, je voetbal, je een mooie toekomst voor ogen hebt. Jij bent zo mooi, uniek exemplaar.

Ik eindig dit ‘gesprek’ zoals ik altijd ons gesprek eindig; “I love you”