Zusjes zijn het niet, maar zo voelt het gelukkig vaak wel. Ze kunnen uren samen spelen, katten op elkaar, voor elkaar opkomen, boos worden en het weer goed maken.
Wij hebben onze dochter altijd bewust betrokken bij het gehele traject om weer pleegouder te worden. Haar uitgelegd waarom wij het graag willen doen. Ze kent de verhalen van onze jaren als gezinshuisouders en de inmiddels volwassen jongens zijn nog steeds in haar ogen haar pleegbroers.
Wij merken, nu wij onze pleegdochter van 9 ruim een jaar kennen, er best veel zorgen zijn om haar gedrag, haar emoties en wat ze wel en niet kan. De weekenden bij ons blijven goed gaan en zijn over het algemeen gezellig, maar ook dan merken wij steeds vaker de grote verschillen met onze dochter van 8, wie een gemiddelde meid is in haar doen en laten.
Dat stemt mij wel eens verdrietig, hoe zal haar toekomst verlopen? Onze dochter heeft hier soms ook last van. Afgelopen zondag, na een kinderfeestje, vertelde ze met het naar bed gaan dat andere kinderen haar pleegzus niet altijd begrijpen. Waarom ze soms ‘kinderachtig’ doet, in hun ogen ‘vreemde’ vragen stelt en gelijk iedereen om de nek vliegt en ‘opeist’.
Mijn kleine grote meid wil dan voor haar opkomen, haar beschermen en huilt omdat ze dan worstelt met haar gevoelens of ze het wel goed doet en ook niet altijd weet hoe ze het moet doen. Al knuffelend troost ik haar dan en vertel haar dat, hoe jong ze nog is, ze het al zo goed aanvoelt en heeft uitgelegd aan anderen waarom haar pleegzus ‘is zoals ze is’ en dat dat meer dan prima is.
Deze ‘worstelingen’ bij onze dochter, is mede de reden waarom wij weer pleegouders wilden worden. Wij hopen haar op deze manier mee te kunnen geven dat niet iedereen ‘gelijk’ is in onze maatschappij en dat wij elkaar allemaal een beetje kunnen helpen in welke vorm dan ook.
Want ieder mens is zo mooi anders en dat moet vooral zo blijven!
