verdriet, zorgen en boosheid om mijn pleegzoon

Lang getwijfeld of ik er een blog over zal schrijven. Maar toch besloten om het te doen. Misschien wel met een klein sprankeltje hoop dat mijn pleegzoon dit blog onder ogen krijgt en hulp gaat aanvaarden. Het gaat om onze jongste pleegzoon, inmiddels achttien jaar oud. Met acht jaar oud kwam hij in ons leven en daarmee ook in ons hart. Vanaf begin af aan een zeer aanhankelijk jongetje. Toen hij bij ons in het gezinshuis kwam wonen had hij in zijn jonge leven al op meer dan vijftien plekken gewoond. Zwaar beschadigd, veel stoornissen, maar als basis een lief, open en ondeugend kind. Met vallen en opstaan heeft hij de jaren binnen het gezinshuis doorstaan.

Eigenlijk kon hij mede door zijn zware hechtingsstoornis een gezinsleven niet aan. Maar mijn man en ik hadden vanaf begin af aan gelijk een klik met hem, een sterke aantrekking en een groot beschermend gevoel. We hebben vaak samen en voor hem “gevochten” voor een zo’n normaal mogelijk leven. Zwemles, bij de padvinderij, bij de voetbal. Ondanks zijn beperkingen en mede dankzij lieve, geduldige vrijwilligers ging dat vaak ook heel goed. Hij genoot er zichtbaar van. Straalde. Trots. Ook zo blij dat hij na jaren van leefgroepen ook binnen een normaal gezin kon opgroeien. Maar er waren ook zware en pittige momenten met hem binnen ons gezin. Kinderen met een hechtingsstoornis gaan op een gegeven moment in hun gedrag steeds vaker hun grenzen opzoeken. Om zo te testen of ze niet weer worden afgewezen, weg worden gestuurd. Er kwamen steeds vaker momenten dat ik letterlijk met mijn handen in het haar stond en soms ook met tranen in mijn ogen, omdat ik niet wist hoe hem rustig te krijgen. Hoe hem te troosten. Hoe hem uit een woedeaanval te krijgen. Na zo’n aanval zat hij vaak huilend, trillend op mijn schoot. Vragend aan mij waarom hij zo deed, dat hij dit niet wilde. Hij zo moe werd van die aanvallen.

Diep in mijn hart was ik dan soms ook zo boos op zijn moeder. Waarom heb je hem zo verwaarloosd tijdens de zwangerschap en na zijn geboorte? Waarom ben je aan die troep begonnen? Waarom heb je niet gevochten voor je zoon, alle hulp gezocht en aanvaard? We bleven knokken met en voor hem. Beleefden met hem gelukkig ook vele mooie momenten en avonturen. Hij bleef ondanks alles wel genieten en leerde op bepaalde vlakken ook nog best veel. Hij had een geweldige opa en oma die zoveel met hem deden. Hem mee op vakantie namen. Hem ook van het familieleven lieten genieten. Groot respect voor deze mensen. Ondanks hun zorgen en verdriet over hun kleinzoon, mede veroorzaakt door hun eigen dochter, gingen ze door het vuur voor hem.

Toch werden zijn aanvallen grilliger. Ook buiten het gezinshuis. Met name op school. De buien kwamen ook steeds vaker. Dat maakte dat uiteindelijk zijn voogd de knoop heeft doorgehakt en heeft besloten hem weer in een leefgroep te plaatsen. Zijn hechting werd steeds groter naar ons, maar daarmee zijn gedrag steeds onhandelbaarder. Door wisselende groepsleiders hoeft hij die hechting minder aan te gaan. Heftig, maar uiteindelijk wel de juiste keuze. Hij bleef een belangrijke rol spelen in ons leven. Weekenden, feestdagen, vakanties kwam hij bij ons. Wisselende woonplekken volgden. Onrust, boosheid, verdriet, angsten, bleven aanwezig in zijn jonge leven. Maar bij zijn familie, bij ons, kwam hij weer even tot rust. Kreeg hij warmte, persoonlijke aandacht. Kon hij de grote buitenwereld, die zo veel van hem vroeg, hem vaak “over vraagt”, weer even aan.

Naarmate hij ouder werd, werden wij naar hem toe wel kritischer in het gedrag wat hij liet zien. Probeerden we hem inzichtelijk te maken dat er hulp voor hem is, maar dat hij die wel moet aanvaarden. Dat hij een klote jeugd heeft gehad, maar hij wel een toekomst kan opbouwen. Er zijn familieleden en andere mensen om hem heen, die onvoorwaardelijk veel van hem houden, hem altijd willen steunen. Maar hij is zelf verantwoordelijk voor zijn daden.

Uitgerekend in zijn leven gebeurt er dan vlak voor zijn achttiende verjaardag weer een groot drama. Zijn oma, die echt alles voor hem was, een oma en mama in een, verongelukt in het verkeer. Weer veel verdriet in zijn leven. Weer probeer je hem duidelijk te maken, hem te laten voelen, dat wij er altijd voor hem zullen blijven, hem altijd zullen steunen. Zijn oma had een verrassingsfeest voor zijn achttiende verjaardag in petto voor hem. We hebben dit door laten gaan. Familieleden, weekendpleegouders, groepsleiders, we waren er voor hem die dag. Om een gebaar naar hem te maken. Dat ondanks dat zijn opa en nu ook zijn oma zijn overleden, er mensen van hem houden en er voor hem willen zijn.

Helaas is het na zijn achttiende verjaardag snel achteruit gegaan met hem. Deels door verschillende woonvormen die achteraf niet haalbaar zijn voor hem. Deels door verkeerde vrienden. Deels door de vrijheid die hij nu voelt omdat hij nu achttien is en hij dingen deels zelf mag beslissen. Naaste familie en wij werden steeds kritischer naar hem. Spraken onze bezorgdheid uit. Daarnaast uiten wij ook steeds vaker onze boosheid naar hem, omdat hij dingen deed die echt niet konden. Dit had als resultaat dat het contact minimaal werd. Met zijn familie en met ons.

Het contact bestaat momenteel uit appen en een berichtje op Facebook. Summier. Over koetjes en kalfjes. Omdat ik hem wil laten merken dat we aan hem blijven denken. Dat wij hem missen. Dat wij dat kostbare lijntje willen behouden. We er voor hem zijn en blijven. Vandaag kregen wij bericht van zijn tante. Hij zit vast op het politiebureau. Eigenlijk was het wachten op dit bericht. Wist ik de afgelopen maanden dat hij dit niet ging redden. Zonder medicatie. Zonder de juiste woonvorm. Zonder een vaste dagbesteding. Hij aan het vechten is tegen de bierkaai, maar hij het niet gaat redden zonder hulp, zonder medicatie.

Ik ben er erg verdrietig van. Enerzijds snap ik hem soms ook nog. Zijn behoefte aan drank, een joint. Even alle ellende verdoven. Even niets voelen. Wat een leven heeft hij achter de rug. Op zoveel plekken gewoond. Zo vaak een terugval en dan weer proberen op te krabbelen. Boosheid en angst die ik mij zelfs kan voorstellen. Waarom heeft hij niet de kans gehad om bij zijn vader en moeder op te groeien? In een normaal gezin. Zoals gelukkig veel kinderen wel kunnen. Boosheid dat de vrouw wie alles voor hem was, wie je hem zo gunde in zijn leven, moest overlijden door een noodlottig ongeval. Voor wie moet hij het nu nog doen? Voor wie moet hij nu nog vechten? Anderzijds wil ik hem door elkaar schudden en hem duidelijk maken dat ondanks alle shit en ellende er nog steeds mensen van hem houden en er voor hem zijn en blijven. Die hem willen helpen, desnoods met vallen en opstaan. Alle begrip voor. Geen probleem. Maar dan moet hij wel open staan voor hulp. Moet hij het wel zelf willen en voor het grootse deel ook zelf doen. Maar met onvoorwaardelijk liefde en steun van mensen om hem heen.

Het wachten is nu op jeugdreclassering en zijn curator. Wat zij geregeld kunnen krijgen. Inzet is een gesloten instelling. Ik hoop het voor hem, hoe vreemd dit misschien overkomt. Maar dat zal hem rust geven. Veiligheid geven. Hem beschermen voor die grote buitenwereld die hij gewoon niet altijd aan kan. Waar hij zelfs voor een deel niks aan kan doen. Dat hij daar zijn medicatie weer krijgt en trouw inneemt. Hij weer gaat beseffen dat ondanks alles het leven nog waard is om voor te knokken. Er een toekomst is. Zeker voor hem. Hij is geen crimineel die in een cel thuis hoort. Hij is zo’n lieve, zorgzame, warme persoonlijkheid. Die met de juiste steun en begrip een harde werker is. De mooiste dingen van hout kan maken. Elke fiets wil repareren. En de vieste stal wil schoonmaken. Zo lief kan spelen met onze dochter. Zo’n geduld met haar heeft. De knuffel die hij heeft gekocht met haar geboorte, is haar lievelingsknuffel geworden. Hij is haar grote broer. Een jongen die gelukkig wordt van uren vissen langs de waterkant. Filmpjes kijken voor de openhaard.
Ik hoop nu maar op een ding. Dat ik hem weer heel snel in mijn armen kan sluiten. Ik hem kan knuffelen en in zijn oor kan fluisteren dat wij altijd van hem blijven houden.