Categorie: Zonder rubriek

De zomervakantie is weer voorbij. Wat een prachtige maanden met volop zon, hitte, vrijheid en blijheid. In deze maanden hebben wij jou ook beter leren kennen, ons weekendpleegkind.

Met de keren dat je kwam, ging het afscheid met je moeder beter. Werden de ‘sterke verhalen’ minder en voelde je aan dat je bij ons mag zijn zoals je bent. En wat ben je leuk, grappig, ondernemend, ondeugend en vrolijk.

Onze dochter geniet ook van je aanwezigheid. Jullie versterken elkaar. Maken ruzie, net als zusjes, maar kunnen ook uren heerlijk samen spelen. Allebei gek op paarden.

Wat mij snel opviel; je geniet van de gewone dingen. Weekendpleegzorg houdt wat ons betreft dat ook in, het kind het ‘normale’ gezinsleven’ meegeven. Spelletjes spelen. Naar de winkel. Thuis restaurantje spelen. Uitgebreid douchen. Werken in de tuin. Jouw wereld samen met je moeder is heel klein. Jullie hebben geen familie en je moeder komt op de fiets nooit buiten de stad. Wij kunnen jou daarom al zo blij maken met een autoritje. Ik zie je dan genieten van ” de grote buiten wereld”.

We hebben je meegenomen naar plekken waar je nog nooit geweest bent; een restaurant, het theater, een museum. Naar onze familie. Onze vriendengroep omarmde je gelijk. Je zuigt het allemaal op en zei al meerdere keren met het naar bed gaan; “Dit was mijn leukste dag ooit.”

Dat is ook gelijk wat jij ons leert. Dat je moet genieten van de ‘simpele’ dingen in het leven. Dat wat in onze ogen vaak heel gewoon is, voor veel kinderen in Nederland niet gewoon is. Wij vinden belangrijk dat onze dochter dat meekrijgt. Al worstelt zij ook wel eens met het verdriet dat zij ziet bij jou.

Het verdriet dat je nog steeds hebt als we naar bed gaan. Hoe spannend je het vindt om alleen op een kamer te liggen, omdat je thuis samen met je moeder in één kamer woont. De angsten uit het verleden die jij met je meedraagt.

Wij hebben onze zorgen over je woonsituatie. Je plek op school. Dat je nog niet op een sport zit. Daar hopen we je stapje voor stapje in te begeleiden, samen met je moeder. Zodat je hopelijk daardoor wat meer zelfvertrouwen krijgt. Je dingen kan en mag, die horen bij een achtjarige.

Want je wilt niet bijzonder of speciaal zijn. Je wilt gewoon zijn.

Lief meisje,

Ik richt mij tot jou. Jij die boven in ons logeerbed ligt, voor het eerst een nachtje.

Wat was je verdrietig toen je vanochtend door je moeder werd gebracht. Je wilde niet blijven slapen. Je had mij vorige week al verteld dat je dat héél spannend vond. Dat je een paar weken geleden ook dacht voor een nachtje ergens te gaan slapen, maar toen werd dat ene nachtje een maand. Een crisisplaatsing, omdat het tussen jou en mama even niet meer goed ging.

Ik vroeg aan je wat je nodig had om hier een nachtje te kunnen slapen. Je knuffels en je paardrijbroek,  vertelde je. Ik zei dat je van mij alles mocht meenemen wat je nodig had, om je wat fijner te voelen bij ons. Dat ik begreep dat je het spannend vond. “Wij vinden het ook wel een beetje spannend”, vertelde ik. Je moest glimlachen toen ik dat zei.

Ik beloofde je, dat je maar voor één nachtje kwam slapen, écht niet langer. En als je meer gewend bent, je vaker een nachtje komt slapen. Ik vroeg wat ik kon doen, zodat je mij zou geloven. Ik moest je een hand geven en je tien tellen aankijken, dat deed ik. Je zei; tot over zeven nachtjes!

Maar toen ik je thuis had gebracht zei je gelijk tegen mama” Ik ga daar niet slapen!” “Ik ga daar niet slapen!”

Toch bracht je mama je vanochtend. Omdat het beter is voor jou en je mama. Je mama kan zo hopelijk wat meer energie opdoen, om door de week voor jou te zorgen en wij vinden het leuk om jouw wereld hopelijk wat ‘groter’ te maken.

Maar mijn moederhart huilde vanochtend, toen je zo verdrietig binnen kwam en om je moeder bleef vragen. Maar gelukkig draaide je bij in de loop van dag. We hebben leuke dingen gedaan en we vierden deze eerste logeerpartij met pannenkoeken en ijs.

Nu lig je boven en ik ben zo trots op je meisje! Dat je durft uit te spreken dat je het spannend vindt, je mama mist. Dat je je laat troosten door een ‘wildvreemde’ man en vrouw.

Ik wens jou een nacht met mooie dromen. Over bomen vol met snoep en overal regenbogen. Met allemaal lieve mensen om jouw heen en een manege vol met paarden, allemaal voor jou.

Welterusten lief bijzonder meisje.

Een paar weken geleden ging de telefoon, onze pleegzorgbegeleider aan de lijn, ze hadden een ‘match’. Eindelijk! Wij staan al even op de wachtlijst voor een weekendpleegkind. Nu onze dochter de leeftijd heeft, waarbij wij zaken makkelijker kunnen uitleggen, zijn wij klaar voor een nieuw pleegkind in ons gezin. Aangezien onze dochter meer een ‘meisje meisje’ is en we voor een langdurige relatie willen gaan, leek ons de plaatsing van een meisje beter in ons gezin passen. Daardoor duurde het wat langer dan gemiddeld, blijkbaar staan er meer jongetjes dan meisjes van die leeftijd op de wachtlijst.

Mijn man en ik waren verheugd na dit telefoontje. Een soort van ‘blijde boodschap’, die we nog even voor onszelf moesten houden. Met onze pleegzonen gaat het al een tijd naar omstandigheden goed, dus de tijd is er nu rijp voor. Er is plek in ons huis en er is plek in ons hart.

Toch voelt het nu anders dan toen ik gezinshuisouder was. Toen was ik nog geen moeder. Nu heb ik er meer emoties bij en denk ik ook aan de impact die het kan hebben voor onze dochter. Al blijf ik er van overtuigd dat pleegzorg ook veel positieve dingen teweegbrengt binnen ons gezin.

Het waarom deze vrouw ondersteunt wil/moet worden in de opvoeding raakt mij nu meer. Dat je de opvoeding deels uit handen moet geven omdat je het zelf nu niet kan, is niet niks. Haar verdriet, haar verleden, haar problemen, wat ben ik dan dankbaar voor hoe ik mijn leven kan leven. Daarnaast het verhaal dat de vader nu zijn kind even niet meer wil zien. Ik zal dat nooit kunnen begrijpen en vindt dat zo heftig voor dit meisje.

Moeder en ik hebben elkaar ontmoet, elkaar in de ogen gekeken. Ze was open en ik ben blij dat ze zelf om hulp heeft gevraagd. Al zal de tijd uitwijzen of ze de opvoeding van haar dochter daadwerkelijk ooit aan kan. Ik kan en wil niet beoordelen en veroordelen hoe de opvoeding de afgelopen jaren is verlopen van dit meisje. Ik kan alleen maar hopen dat moeder er alles aan gaat doen wat in haar macht ligt, om haar leven en daarmee ook de opvoeding van haar dochter weer op de rit te krijgen. Tijd zal dat uitwijzen.

De tijd en de ruimte die zij daarvoor nodig heeft, geven wij haar graag door haar dochter in de weekenden en delen van de schoolvakanties op te vangen in ons huis.

Voor nu ben ik vooral blij dat ik dit meisje ga leren kennen. Ik hoop dat ze zich snel op haar gemakt voelt bij ons, ze even rust en regelmaat krijgt. Dat wij haar misschien wat meer zelfvertrouwen, aandacht en een steuntje in de rug kunnen geven.  Ze kan groeien en bloeien. Kind mag zijn. Want ook zij heeft al te veel mee gemaakt voor haar jonge leeftijd.

Ik zit niet te vissen naar complimenten door dit op te schrijven en te delen. Ik blijf hopen dat een lezer gaat overwegen om ook pleegouder te worden, in welke vorm dan ook. Het blijft hard nodig!

Want in ieder kind zit kleur, talent, kracht en positiviteit. Het is maar wie dit alles in je opmerkt en je met inzicht aarzelend begeleidt.