Categorie: Pleegzorg

Lang getwijfeld of ik er een blog over zal schrijven. Maar toch besloten om het te doen. Misschien wel met een klein sprankeltje hoop dat mijn pleegzoon dit blog onder ogen krijgt en hulp gaat aanvaarden. Het gaat om onze jongste pleegzoon, inmiddels achttien jaar oud. Met acht jaar oud kwam hij in ons leven en daarmee ook in ons hart. Vanaf begin af aan een zeer aanhankelijk jongetje. Toen hij bij ons in het gezinshuis kwam wonen had hij in zijn jonge leven al op meer dan vijftien plekken gewoond. Zwaar beschadigd, veel stoornissen, maar als basis een lief, open en ondeugend kind. Met vallen en opstaan heeft hij de jaren binnen het gezinshuis doorstaan.

Eigenlijk kon hij mede door zijn zware hechtingsstoornis een gezinsleven niet aan. Maar mijn man en ik hadden vanaf begin af aan gelijk een klik met hem, een sterke aantrekking en een groot beschermend gevoel. We hebben vaak samen en voor hem “gevochten” voor een zo’n normaal mogelijk leven. Zwemles, bij de padvinderij, bij de voetbal. Lees meer

En daar zit je dan op een kantoor. Tegenover mij zit een stoere jongen met mooi ingevlochten haar. Hij is net als ik zenuwachtig. Bij veel dossiers die ik onder ogen heb gehad dacht ik; kom maar bij ons wonen, ik gun jou alle aandacht en liefde. Maar in de praktijk blijkt dit toch niet het geval. Kunnen veel kinderen de hechting van een gezin (nog) niet aan. Hechting ontstaat al in die eerste dagen, weken na de geboorte. Nooit gerealiseerd voordat ik met jeugdzorg in aanraking kwam, hoe belangrijk deze periode is. Als er dan al geen aandacht, liefde, zorg voor je is, kan dit al ernstige gevolgen hebben voor je verdere ontwikkeling.
Maar deze jongen van veertien tegenover mij, is de eerste die bij ons komt wonen. We praten wat over zijn hobby’s, voetballen en breakdance. Wat hij graag eet. Hoe het op school gaat. Geen vader en moeder bij dit gesprek. Moeder zit in de gevangenis. Dat ontroerde mij. Hoeveel kinderen in Nederland dus opgroeien zonder een mama en of een papa. De mama is vaak nog wel bekend, maar of verslaafd, in de gevangenis, of simpelweg niet in staat om haar kind op te voeden. Waar de papa’s zijn? Verwonderd was ik vaak dat er ook niks over de vaders terug te vinden was in de dossiers. De kinderen vroegen ook wel vaak naar hun moeder, maar naar hun vader werd minder of helemaal niet gevraagd. Waarom dat is? Toch die navelstreng tussen een moeder en een kind?!

Lees meer

En dan heb je na een sollicitatietraject van maanden gehoord dat je bent aangenomen als gezinshuisouder. Je denkt van heel veel zaken op de hoogte te zijn, maar wat er komt er dan nog veel op je pad.
Allereerst de reacties van deze en genen. Reacties bleven heel wisselend. Enthousiaste, maar ook veel reacties met vraagtekens. Wil je dit echt? Waarom een vaste baan bij een mooi bedrijf opzeggen? Je fijne huis verlaten? Ook bezorgde reacties; weet je wel hoe zwaar het kan worden? Je komt net uit een burn-out! Wat is überhaupt een gezinshuis? Wat moet je dan de hele dag doen? Maar ik merkte doordat wij een lang sollicitatietraject  achter de rug hadden, wij met vol enthousiasme en overtuiging deze vragen konden beantwoorden, zonder twijfel of angst. Het was en is ook lastig om uit te leggen wat een gezinshuis is. Het is anno 2014 nog steeds voor velen een onbekende hulpvorm binnen jeugdzorg. Net als dat pleegzorg voor velen nog een “ver van mijn bed show” is. Helaas!

Lees meer