Alicia
. Na afgelopen woensdag hebben veel mensen met haar kennis kunnen maken. Ze stond centraal in een uitzending van 2doc. Ik heb het in delen gekeken. Hoe haar leven verloopt is deels te vergelijken met onze jongste pleegzoon en ik vond het daarom extra pijnlijk en confronterend om te zien. Maar ook knap hoe haar leven in beeld is gebracht. Haar wanhoop. Haar zoektocht. Haar verdriet. Haar boosheid.
In het begin stelt ze zich nog open voor haar groepsleiding, haar voogd. Kan ze zich laten troosten als ze zo intens verdrietig voor het slapen gaan zegt: “Ik ben niet speciaal, ik ben gewoon.” Uit ze haar gedachten naar de leiding; “Ik zit ergens op te wachten, maar weet eigenlijk niet waarop.” Is ze scherp na het overlijden van haar konijn; “Je hoort hem niet te vergeten!”, waar ze volgens mij doelt op haar moeder.
Je ziet de groepsleiding hun stinkende best doen in de documentaire, maar in een groep blijf je de wisseling van groepsleiders houden. Daarnaast zijn er meer kinderen zoals Alicia, dus er is niet altijd tijd. Tijd voor een gesprek. Een knuffel. Aandacht. Iets wat elk kind op z’n tijd kan gebruiken. Het gevoel dat je er mag zijn. Dat je gewoon bent. Je kind mag zijn.
Je ziet haar onrust en stress als haar moeder op bezoek komt. De onvoorwaardelijke liefde die ze lang houdt voor haar moeder. Een moeder die zelf een moeilijke jeugd heeft gehad en afspraken lang niet altijd na komt.
Ze verhard zie je in loop van de jaren. De kinderlijke onschuld is snel weg en haar ogen stralen steeds minder vaak. Ze krijgt medicijnen voor haar angsten. Niet verwonderlijk als groepsleiding tegen je zegt: “Wij weten het ook even niet meer”. Of je moeder die zegt: “je kunt beter hier zitten, dan waar ik vroeger gesloten zat.”
Elke dag die prikkels, drukte, hectiek op een groep.
Elke verhuizing ‘je leven’ uit grote blauwe vuilniszakken uitpakken. Elke keer weer je plek veroveren in een nieuwe groep.
Altijd die hoop dat je weer thuis mag gaan wonen. Steeds extremer gedrag, zoals het opeten van een stuk papier tijdens een gesprek, omdat diep in je, die grote angst zit, dat mensen tegen je gaan zeggen dat je nooit meer bij je moeder kan gaan wonen.
Als die boodschap Alicia wordt medegedeeld, gaat het snel slechter met haar en wordt ze uiteindelijk opgesloten in één van de zwaarst gesloten zorginstellingen voor kinderen in Nederland.
Ik denk de afgelopen dagen vaak; wat als haar pleegvader niet was overleden? Wat als ze toen weer in een ander pleeggezin was geplaatst? Hoe was haar jonge leven dan verlopen?
Op internet werd emotioneel gereageerd op deze documentaire. Dit dertienjarige meisje maakt veel los bij iedereen. Begrijpelijk. Weet je, wat ik buiten een beter leven voor Alica hoop? Dat mensen die roepen op internet dat zij haar wel willen opvangen, zich gaan aanmelden als pleegouders.
Want dat is wat veel kinderen nodig hebben. Een thuis. Een gezin waar ze in alle rust kunnen opgroeien. Waar ze gewoon kind kunnen zijn. Daar is het voor Alicia helaas te laat voor….
