De rechtszaak over het pleegmeisje uit Vlaardingen laat mij niet los.
Gruwelijk en zo verdrietig om nu de details te horen van wat hier jaren achter de voordeur kon gebeuren.
Achter elke voordeur kan er iets aan de hand zijn. “Elk huisje heeft zijn kruisje”, zeggen ze wel eens.
Bij pleegzorg verwacht je toch anders. Hier zijn altijd andere partijen betrokken, waarvan je zou verwachten dat ze regelmatig achter de voordeur komen en volgen hoe het met een kind van een ander gaat.
“Hoe is het om voor een kind van een ander te zorgen?” Dat werd mij vaak gevraagd, toen ik eerst gezinshuisouder en later pleegouder werd. Dat is wennen en aftasten in het begin, met vallen en opstaan, maar uiteindelijk kregen ze allemaal een plek in mijn hart. ‘Geboren in ons hart’ is niet voor niets de titel van het boek dat ik heb geschreven over mijn jaren als gezinshuisouder.
Dat je een kind, dat om wat voor reden dan ook niet thuis kan wonen en daar zelfs vaak niets aan kan doen, als een beest behandelt. Ik kan daar zo boos en verdrietig om worden.
Ik ben niet alleen op deze pleegouders, maar ook op alle betrokken partijen boos.
Door mijn werk als auditor kom ik veel bij gezinshuizen. Ik merk de laatste jaren dat het een soort ‘trend’ lijkt te worden: voogden komen nog amper langs om de kinderen te spreken over wie zij het gezag hebben. Dat gezinshuisouders als ‘te kritisch’ worden bestempeld door zorgaanbieders en gemeentes. Maar deze professionele hulpverleners, die 24/7 klaarstaan voor andermans kinderen, zien wat er, naar mijn mening, fout gaat binnen de jeugdzorg: niemand voelt zich verantwoordelijk of durft verantwoordelijkheid te nemen over een kind van een ander; men wijst vooral naar elkaar.
Waarom zijn de zorgaanbieder en de pleegzorginstantie in deze zaak niet medeplichtig? Biologische ouders leggen hun dierbaarste bezit onder verantwoording van professionals, maar bij deze gruwelijke gebeurtenissen, worden deze professionals niet ter verantwoording geroepen. Wat voor vertrouwen straal je dan nog uit naar de buitenwereld? Ik mis hier de openbare verantwoordelijkheid.
De oplossing? Daar wordt al veel over gediscussieerd de afgelopen jaren. Ik hoop op minder werkdruk binnen de sector. Minder procedures, bureaucratie.
Weer oog voor het kind.
Want het kind van een ander moet juist extra centraal staan. Blijf altijd naar een kind kijken, luisteren en handel als het niet goed voelt.
Dit drama in Vlaardingen is er weer één te veel. Maar ik wil en zal een grote ‘shout out’ blijven geven aan alle gezinshuisouders en pleegouders. Ik zie en hoor wekelijks hoeveel kinderen een fijn thuis hebben gevonden bij ouders met een groot, verantwoordelijk, transparant en warm hart!
Dat hart mis ik nu bij veel instanties binnen de jeugdzorg en de politiek!
