Vragen waar ik niet altijd een eerlijk antwoord op heb

Je kwam stil binnen afgelopen vrijdag. Je mama vertelde, dat je deze keer er tegenop zag om naar ons toe te gaan. Je gezichtje was wit en je ogen stonden triest.

Ik gaf je een dikke knuffel en we gingen samen bakken in de keuken. Even wat afleiding. Maar je bleef stiller dan normaal.

Tijdens het avondeten vroeg je of je mij op de gang iets mocht vertellen. Dit vraag je vaker, als je iets moeilijk vindt om te vertellen of te vragen. Je ging op de trap zitten en toen brak je. “Waarom kan ik niet altijd bij mijn mama zijn?” “Waarom moet ik soms hier naar toe, ik wil ook gewoon zijn.” “Waarom heb ik geen opa en oma?”.  Je was zo verdrietig en ik met een mond vol tanden. Want wat antwoord ik tegen zo’n verdrietig meisje, in een lichaam van een achtjarige, maar in haar belevingswereld hooguit drie jaar oud?

Ik nam je op schoot en gaf je een dikke knuffel en ik vertelde je dat je ook gewoon bent, op jouw manier. Maar je bleef herhalen dat je ook familie wilt hebben en een gewoon huis en niet met een taxi naar school gebracht wil worden.

Diep van binnen wilde ik graag tegen je zeggen dat ik je dit alles ook zo gun, maar dat je moeder door haar verleden weinig familie heeft. Zij ook niet altijd in staat is om je dat te geven, wat jij nodig hebt; rust, regelmaat, een zo normaal mogelijk leven. Dat is wat ik je zó gun.

Ik vertelde je waarom wij zo blij zijn, dat je in de weekenden bij ons komt. Dat wij zo moeten lachen om jouw grappen. Jij je als de beste kan verstoppen. Jij de mooiste liedjes kan zingen.

Zo bleven we nog even samen op de trap zitten. Ik bleef je knuffelen en kusjes geven en gelukkig werd je langzaam aan weer rustiger.

Na een goede nachtrust werd je zaterdag gelukkig vrolijk wakker en was je de rest van het weekend dat leuke, lieve, vrolijke meisje.

Alleen knuffelde wij je dit weekend wat vaker dan normaal. Dat is wat wij als weekendpleegouders tenminste kunnen doen. Jouw het gevoel geven dat je welkom bent en dat je gewoon bent.