Verdriet

Ik denk vanochtend aan die mama die haar dochter een knuffel geeft, waarschijnlijk een extra lange intense knuffel. Ze zal blijven zwaaien,  tot de taxi waarin haar dochter zit, om de hoek is verdwenen.

Daarna komen begrijpelijk de tranen. Tranen van intens verdriet. Want deze mama weet dat ze haar dochter even niet meer zal zien. Haar dochter gaat vandaag, op neutraal terrein, te horen krijgen dat ze naar een ander gezin gaat voor langere tijd. Omdat dit beter is voor nu. Voor moeder en voor dochter. Stapje voor stapje zal gewerkt gaan worden aan hun relatie.

Weken van bloed, zweet en tranen zijn vooraf gegaan aan deze uithuisplaatsing. Een proces die naar mijn mening zeker niet de schoonheidsprijs verdient.

Deze moeder die vrijwillig mee werkte. Uit liefde inzag dat haar dochter voor nu beter af is op een andere plek. Maar door processen, protocollen, regeltjes en wat al niet meer, weken aan het lijntje is gehouden. Ik heb diep respect voor haar, hoe zij zich staande heeft weten te houden de afgelopen weken.

Vandaag huil ik daarom mee met deze dappere moeder. Heb ik haar de afgelopen weken dikmaals getroost en gezegd hoe trots ik op haar veerkracht ben. Ik gun haar nu rust en kracht voor de komende periode. Het lege bed van haar dochter, de stilte in huis, haar plek aan tafel, het intense gemis.

Dit weekend zie ik mijn pleegdochter en ik zal haar proberen uit te leggen dat het gezin waar ze nu woont er mede voor gaat zorgen dat het contact met mama weer fijner gaat worden. Maar ik zal haar vooral troosten en extra knuffelen.