Van een koude kermis thuiskomen

Je kan niet van elk kind een ster maken, maar je kan ze wel allemaal laten schitteren.

Daarom genieten wij zo van onze rol als weekendpleegouders. Onze pleegdochter een schitterend weekend bezorgen. Haar laten lachen, stralen. Genieten van de mooie dingen in het leven.

Door corona konden wij haar begrijpelijk een tijd niet zien. Gelukkig konden wij beeldbellen en stuurden wij vaak kaarten en ‘knutsel overlevingspakketten’ om haar zo een beetje afleiding te geven en om het kostbare lijntje te behouden wat wij in twee jaar hebben opgebouwd met haar. Ze is net voor Corona verhuist naar een gezinshuis, waar ze op haar plek is. Haar moeder ziet ook in dat deze plek haar goed doet. Moeder vindt daarnaast ook ons erg belangrijk in het leven van haar dochter. Diep respect voor deze vrouw, die alles opzij zet voor een fijne toekomst voor haar dochter.

Wij hebben veel bereikt in die twee jaar dat ze in ons leven is. Achter dat stoere gedrag, wat ze in het begin wel eens liet zien, bleek een heerlijk, lief, onschuldig meisje te zitten. Die zó geniet van het gezinsleven. Wij en onze dochter zijn aan haar gehecht. Zij hoort bij ons in de weekenden.

Wat leefden wij toe naar de datum van 1 juli. Dan zou de bezoekregeling weer opgestart mogen worden. Haar gezinshuis valt onder de gehandicaptenzorg. Ondanks dat wij via onze pleegzorginstantie al akkoord hadden om eerder de bezoekregeling op te starten, konden wij ons erbij neerleggen dat wij nog 1 maand langer geduld moesten hebben. Vanaf 1 juli zouden wij haar weer gaan zien.

Tot twee weken geleden. Toen bleek dat Corona niet het probleem was. Maar protocollen, overleggen, wisselingen zorgaanbieder, processen, gemeente, zorgplannen en wat ze al niet meer gebruiken binnen jeugdzorg om maar als excuus te kunnen gebruiken.

Daar ben ik zo klaar mee! Een kind mag nooit ,maar dan ook nooit de dupe worden van processen. Een kind is geen middel om in te zetten om je afspraken niet na te komen, regels te omzeilen of doelen te behalen.

Onze pleegdochter had ik vandaag aan de telefoon. Met de week dat wij haar bellen, merk ik dat ze ons steeds meer mist. “Wat zou je graag willen doen als je weer bij ons mag komen?”, vroeg ik haar. Niet zwemmen, naar de boot of een ijsje eten in de stad was haar antwoord. Ze zei: “ik wil gewoon naar jullie.”

Dat houden mensen tegen, mensen die zeggen in het belang van een kind te werken. Ik ben nu ruim vijftien jaar pleegouder, dit blijft mij zo zeer doen en ik kan en wil het niet accepteren dat dit soms de werkwijze is.

Lieve pleegdochter, samen met jouw moeder en onze pleegzorgbegeleider, gaan wij ervoor zorgen dat je weer heel snel bij ons mag komen. Jij verdient het om te schitteren.