Rotjochies

Na de documentaire ‘Alicia’ was afgelopen maandag ‘Rotjochies’ te zien op de TV.

Jongeren worden in deze documentaire gevolgd op een afgelegen boerderij in Frankrijk. Beschadigde jongeren door alles wat ze in hun leven al hebben meegemaakt. Onze pleegzoon heeft ook een periode in Frankrijk gewoond, ik schreef er toen dit over; Vive la France

Ik zag mijn pleegzoon terug in de jongeren van deze documentaire. Veel roken, wegvluchten naar buiten om te gaan roken als het gesprek te confronterend of te emotioneel wordt. Allemaal in hetzelfde schuitje, zo stoer van buiten, maar zo klein en kwetsbaar van binnen. Wat je bijvoorbeeld terug zag in het vaak knuffelen met een kat, een dier zegt niks terug, accepteert je zoals je bent. Ze zijn kapot gemaakt van binnen, door alles wat ze in hun jonge leven al hebben gezien en gehoord.

De verharding die ik ook in de loop van de jaren bij onze pleegzoon zag. Het kind wordt kleiner, emoties worden weggedrukt door drank en drugs. Meedoen met je ‘vrienden’, elke dag in een ‘overlevingsstand’.

Deels hebben ze dit gedrag niet aan zichzelf te danken, zijn ze ook gevormd door een onveilige omgeving. Dit vond ik goed verwoord door de hulpverlener in het gesprek tussen vader en zoon over het verlof wat eraan zat te komen; “Je kan een vader niet uit huis plaatsen.” “Het kind moet dan weer terug”. Kinderen hebben niet altijd om deze situatie gevraagd, ouders hebben hierin ook een groot aandeel.

Aan het einde van deze documentaire kwam ik net als bij onze pleegkinderen maar tot één conclusie, uiteindelijk moeten ze zelf met hulp een toekomt opbouwen als ouders niet die veilige thuissituatie kunnen bieden. Want dat is wat deze jongeren ook te lang gemist hebben, een veilig thuis. Wij noemen ze als maatschappij denk ik te makkelijk en te snel ‘rotjochies’. Er zit een verhaal achter elke ‘rotjochie’.