Goud

jongste pleegzoon 2005

Vaak schrijf ik een blog als ik verdrietig ben of mij zorgen maak om één van de pleegzonen. Maar als het een periode goed gaat, ze lekker in hun vel zitten, is dat juist ook een reden om een stukje te schrijven. Om lezers mee te geven, dat er gelukkig ook hele mooie momenten zitten aan het pleegouderschap.

Zoals de afgelopen maanden. Onze oudste pleegzoon sluit het jaar mooi af. Hij zei het zelf laatst ook: ‘Het voelt of het na een paar jaar aanrommelen, nu allemaal een beetje op zijn plaats valt.” “Ik weet wat ik wil en kan.” Hij heeft zelf voor nieuwe woonruimte gezorgd. Heeft een baan en heeft het aanbod gehad om via een betaalde opleiding zich verder te ontwikkelen in dat vak. Hij heeft samen met zijn bewindvoerder een verzoek ingediend bij de rechtbank om zelf zijn financiën weer te gaan beheren.

Wat ben ik dan trots op hem als ik hem vorige week zie op zijn verjaardag. Hij verteld het allemaal heel nuchter, met gelukkig ook veel humor over hoe hij het zelf allemaal vindt gaan. Maar wat ben ik trots op hem en wat denk ik dan vaak aan al die hulpverleners die in het verleden zoveel twijfel hadden over zijn toekomst, zijn mogelijkheden. Maar met vallen en opstaan en er altijd via de zijlijn voor hem te blijven, is hij geworden wie hij nu is. Goud!

Onze jongste pleegzoon had een heftig begin van het jaar, avonturen die uiteindelijk eindigde in de gevangenis omdat hij nog een taakstraf had openstaan. Die twee weken waren een wijze les voor hem. Sindsdien lijkt hij het ‘licht gezien te hebben.’ Ook heeft hij het geluk gehad dat er een groepsleidster was, die in hem is blijven geloven. Zij is in het noorden van het land een nieuwe hulpvorm gestart en zij gunde hem een soort ‘laatste kans’. Hij is weg uit de omgeving van verleidingen en foute vrienden. Hij woont er nu een half jaar en het gaat goed. Hij werkt, heeft een vriendin, en zit weer op voetballen.

Een heerlijke nuchtere leiding, waar wij ons wel in herkennen met onze Achterhoekse roots. ‘Niet lullen, maar poetsen’ en ‘afspraak is afspraak’. Dat heeft hij nodig en dat krijgt hij nu gelukkig na een lange zoektocht. Onze zorgen over zijn toekomst blijven er. Hoe zijn leven is verlopen wens je je ergste vijand nog niet toe. Maar anderzijds heb ik zoveel respect voor hoe hij in het leven staat. Hoop ik dat hij het volhoudt, om na elke ‘val’, weer op te krabbelen. Wij zullen hem in ieder geval altijd blijven opvangen als hij valt. Hij verdient goud!

Er is ook weer contact via de mail met een andere jongen uit de tijd van het gezinshuis. In het nieuwe jaar hoop ik hem ook weer eens te ontmoeten. Die jaren in het gezinshuis, waren jaren met een gouden randje.

2018 zal ons vast weer mooie, nieuwe, avonturen brengen wat betreft het pleegouderschap met ook een nieuw weekendpleegkind.

Daarnaast blijf ik ze volgen, onze jongens, met bewondering!