Gezinsuitbreiding

Een paar weken geleden ging de telefoon, onze pleegzorgbegeleider aan de lijn, ze hadden een ‘match’. Eindelijk! Wij staan al even op de wachtlijst voor een weekendpleegkind. Nu onze dochter de leeftijd heeft, waarbij wij zaken makkelijker kunnen uitleggen, zijn wij klaar voor een nieuw pleegkind in ons gezin. Aangezien onze dochter meer een ‘meisje meisje’ is en we voor een langdurige relatie willen gaan, leek ons de plaatsing van een meisje beter in ons gezin passen. Daardoor duurde het wat langer dan gemiddeld, blijkbaar staan er meer jongetjes dan meisjes van die leeftijd op de wachtlijst.

Mijn man en ik waren verheugd na dit telefoontje. Een soort van ‘blijde boodschap’, die we nog even voor onszelf moesten houden. Met onze pleegzonen gaat het al een tijd naar omstandigheden goed, dus de tijd is er nu rijp voor. Er is plek in ons huis en er is plek in ons hart.

Toch voelt het nu anders dan toen ik gezinshuisouder was. Toen was ik nog geen moeder. Nu heb ik er meer emoties bij en denk ik ook aan de impact die het kan hebben voor onze dochter. Al blijf ik er van overtuigd dat pleegzorg ook veel positieve dingen teweegbrengt binnen ons gezin.

Het waarom deze vrouw ondersteunt wil/moet worden in de opvoeding raakt mij nu meer. Dat je de opvoeding deels uit handen moet geven omdat je het zelf nu niet kan, is niet niks. Haar verdriet, haar verleden, haar problemen, wat ben ik dan dankbaar voor hoe ik mijn leven kan leven. Daarnaast het verhaal dat de vader nu zijn kind even niet meer wil zien. Ik zal dat nooit kunnen begrijpen en vindt dat zo heftig voor dit meisje.

Moeder en ik hebben elkaar ontmoet, elkaar in de ogen gekeken. Ze was open en ik ben blij dat ze zelf om hulp heeft gevraagd. Al zal de tijd uitwijzen of ze de opvoeding van haar dochter daadwerkelijk ooit aan kan. Ik kan en wil niet beoordelen en veroordelen hoe de opvoeding de afgelopen jaren is verlopen van dit meisje. Ik kan alleen maar hopen dat moeder er alles aan gaat doen wat in haar macht ligt, om haar leven en daarmee ook de opvoeding van haar dochter weer op de rit te krijgen. Tijd zal dat uitwijzen.

De tijd en de ruimte die zij daarvoor nodig heeft, geven wij haar graag door haar dochter in de weekenden en delen van de schoolvakanties op te vangen in ons huis.

Voor nu ben ik vooral blij dat ik dit meisje ga leren kennen. Ik hoop dat ze zich snel op haar gemakt voelt bij ons, ze even rust en regelmaat krijgt. Dat wij haar misschien wat meer zelfvertrouwen, aandacht en een steuntje in de rug kunnen geven.  Ze kan groeien en bloeien. Kind mag zijn. Want ook zij heeft al te veel mee gemaakt voor haar jonge leeftijd.

Ik zit niet te vissen naar complimenten door dit op te schrijven en te delen. Ik blijf hopen dat een lezer gaat overwegen om ook pleegouder te worden, in welke vorm dan ook. Het blijft hard nodig!

Want in ieder kind zit kleur, talent, kracht en positiviteit. Het is maar wie dit alles in je opmerkt en je met inzicht aarzelend begeleidt.