contact pleegzoon

Hij was veel in mijn hoofd de afgelopen dagen. Wat zal hij nu doen in zijn cel? Zullen ze hem als een volwassenen behandelen, ondanks dat hij in heel zijn doen en laten nog een kind is? Gelukkig hadden we goed contact met zijn advocaat. Eindelijk een professional die buiten de lijntjes durfde te gaan, in het belang van onze pleegzoon. Die niet in het eerste telefoongesprek gelijk vroeg; “Wat is precies uw relatie met deze jongen”? “Sorry, hij is nu achttien, we kunnen geen info met u delen”. “Hij is nu volwassen en kan daar zelf over beslissen”. Naast bezorgd was ik ook boos en gefrustreerd de afgelopen dagen. Waar is die plek voor deze jongen, die niet precies een duidelijke “stempel” heeft, een duidelijke indicatie? Die zo’n complex verleden heeft. Is die er wel in Nederland? Ik heb het bij meer (pleeg)jongeren binnen de jeugdzorg gezien die achttien zijn geworden. Ineens is daar die grote buiten wereld. Alle verleidingen liggen voor het oprapen. Terwijl veel van deze jongeren vanaf jongs af aan in een leefgroep zijn opgegroeid. Achttien jaar lang worden ze beschermd voor die grote buitenwereld. Is hun school, hun vrije tijd, binnen het terrein van de instelling. Worden ze vaak door (pleeg)ouders opgehaald en teruggebracht als ze op verlof gaan. Begrijpelijk, dat als deze jongeren achttien worden, ze de extreme drang naar vrijheid ruiken en ook willen pakken. Maar een deel van deze jongeren, waaronder onze jongste pleegzoon, kan niet omgaan met deze vrijheid. Ze worden geremd in hun extreme vrijheidsdrang door regels en afspraken die ze niet waar kunnen maken. Niet na kunnen komen. Ze gaan niet zelf aan de bel trekken. Dat ze het eigenlijk niet durven, het niet aan kunnen, bang zijn. Want een deel van deze jongeren, eigenlijk nog kinderen, kunnen dat niet. Die gaan dus steeds extremer gedrag vertonen om aandacht te krijgen. Zodat ze opgepakt worden. Vastgezet worden. Zodat ze zich weer veilig voelen. Veilig binnen de muren van een instelling. Waarmee ze eigenlijk zijn opgegroeid, hoe schrijnend ook, vanaf jongs af aan. Dat ik die conclusie moet trekken voor mijn jongste pleegzoon, maakt mij boos en verdrietig. Boos, omdat we hem niet zomaar gesloten kunnen krijgen. Hij eerst een ernstig strafbaar feit moet plegen, psychisch helemaal door moet slaan, wil je dat voor elkaar krijgen. Boos ben ik op hem, omdat ik het nooit goed zal keuren de strafbare feiten die hij pleegt of zal plegen. Maar dan komt bij mij ook gelijk het verdriet om de hoek, mijn frustraties. Omdat hij er deels, mede door psychische stoornissen, niks aan kan doen, dat hij is zoals hij is. Dat hij doet zoals hij soms doet. Stoornissen die deels met medicatie wel te onderdrukken zijn. Maar de hoeveelheid angsten, boosheid, verdriet, waarmee hij heeft moeten dealen in zijn jonge leven, zijn teveel. Met die zware “bagage” zal hij altijd moeten dealen. Ik vraag mij dan wel eens af; zou ik dat allemaal wel trekken als ik in zijn schoenen zou staan? Zou ik niet gillend gek worden? Vandaag heb ik sinds lange tijd zijn stem weer gehoord. Hij is gelukkig uit de gevangenis. Opluchting hoorde ik in zijn stem. Hij is blij, hoe raar dit misschien ook klinkt, want hij woont weer in een instelling. Er zijn weer regels en dingen worden weer voor hem geregeld. Hij voelt zich weer veilig. Het was een fijn gesprek. We willen elkaar snel weer zien. We pakken de draad gewoon weer op. Daar zijn we zijn pleegouders voor. Want in ieder mens zitten vele kleuren, talenten, krachten en positiviteit. Het is maar wie dit alles in je opmerkt en je met inzicht aarzelend begeleidt.