Categorie: Zonder rubriek

¨Hoe gaat het met je?¨

Misschien vraag je je het af?
Durf je het niet meer te vragen.
Vraag je het mij op z´n tijd gelukkig nog wel.

Ik vond het weer tijd voor een nieuw blog. Ik heb nu ook weer de energie om een stukje te schrijven. Ik schrijf dit ook uit eigen belang, omdat ik merk dat het soms dagen/weken erg stil blijft. Bijna niemand vraagt hoe het met mij gaat. Ik besef dat mensen, nu ik ruim een half jaar thuis zit, misschien wel verwachten dat het toch een keer beter met mij moet gaan.

Ik ga vooruit. Ik werk daar hard aan. Maar helaas word ik soms ook keihard teruggefloten. Door mijn lijf of mijn geest. Met de jaarwisseling en de eerste weken van het nieuwe jaar, heb ik weer een flinke dip gehad. Dit blijf ik ook erg confronterend vinden; zoveel verdriet, machteloosheid. Jezelf zó tegenkomen. Deels was deze terugval ook wel te verklaren door de eindejaars blues. Mensen die lieve kaarten en berichtjes sturen dat 2016 mijn jaar gaat worden, dat alles weer goed komt. Terwijl ik op dat moment dat amper kon geloven. Daarnaast lag mijn moeder eind vorig jaar een aantal weken in het ziekenhuis. Ik wilde enerzijds zo graag naar mijn ouders toe, maar had op dat moment écht genoeg aan mijzelf, kon er niks bij hebben. Dat vreet aan je, doet letterlijk pijn en geeft veel verdriet.

In zo´n dip komt er vaak hulp uit onverwachte hoek. Deze keer had ik midden januari een fijn gesprek met mijn oude buurman uit Amersfoort. Hij heeft deels hetzelfde meegemaakt als ik. Om met iemand te praten, die begrijpt hoe ik mij soms voel, is héél fijn. In dat gesprek gaf hij mij onbewust handvaten om uiteindelijk weer uit die dip te kunnen komen;
– Vecht er niet meer tegen Erma. Accepteer dat dit nu bij je hoort in deze fase van je leven. Dit ben je nu.
– Hij had veel gehad aan het boek; De kracht van het nu, van Eckhart Tolle.

Vechten hoort zo bij mijn karakter. Hup, schouders eronder en doorgaan! Aanpakken! Niet lullen, maar poetsen! De afgelopen jaren heb ik alle stress, angsten in mijn leven, op deze manier aangepakt. Dat is in een half jaar niet opgelost. Dat is deels verandering van gedrag en dat is moeilijk, heeft tijd nodig. Die ´kwetsbare Erma´ blijf ik ook lastig vinden om toe te laten, te laten zien. Maar ik doe het steeds meer. Vandaar ook weer een blog.

Omdat ik weet dat ik niet de enige ben. We ons allemaal wel eens stoerder voordoen dan we zijn. We vaak alleen de leuke dingen delen met de buitenwereld en de verdrietige en kwetsbare kanten voor onszelf houden. We soms onnodig met zaken blijven worstelen. Delen is helen.

Ik probeer ook meer te leven in het NU. Per dag te bekijken wat ik kan. Hoe ik mij voel. Niet te ver vooruit kijken en dingen plannen. Te genieten van het nu. Gelukkig kan ik dat ook en deel ik die momenten ook graag via bijvoorbeel facebook. Want het normale leven, met verjaardagen, feestjes en een vriendenweekend, gaan, ondanks alles, ook gewoon door. Gelukkig kan ik daar vaak wel van genieten, maar nog niet op die manier die ik graag zou willen. Maar dat kom wel weer, dat vertrouwen heb ik.

Door meer in het NU te leven, maak ik stapjes vooruit de laatste weken. Misschien kan je het niet begrijpen, maar de eerste keer dat ik sinds maanden weer ontspannen een bak koffie in een restaurant kon drinken met mijn man, voelde zo fijn. Ik kon wel janken. Ik had geen last van ´prikkels´ om mij heen, geen angst, geen ademnood. Alleen fietsen naar de stad. Een vriendin opzoeken die een dorp verder woont. Naar de kapper. Voor jou hopelijk heel gewoon, voor mij zeer speciaal sinds lange tijd.

Ik kom er wel. Ik ga weer spontaan een keer naar mijn familie in het oosten. Ik kom weer naar mijn werk. Ik ga weer naar mijn vrienden die door het hele land wonen. Ik ga weer genieten van een diner in een restaurant of een fijne voorstelling in het theater. Ik weet alleen niet wanneer. Ik vecht niet meer tegen die ´tijdsdruk´. Ik laat het nu écht los. Ik merk de laatste weken dat dat echt werkt in mijn herstel.

Ik leef in het nu. Dat is de kracht van mij op dit moment.

Het einde van 2015 komt dichterbij. Een jaar die ik anders ga eindigen dan ik ben begonnen. Ziek thuis. Ik ben op de goede weg, maar realiseer mij ook, dat ik er nog lang niet ben. Het tijd nodig heeft.

Ik schreef er al eerder over, veel mensen worstelen met ´de drukke tijd waarin we leven.´ We moeten zoveel van onszelf. Een constante onrust. Hoe vreemd het misschien ook klinkt, maar dat gaf mij vertrouwen. Dat ik niet ´gek´ ben. Ik niet de enige ben en dat ik mij er uiteindelijk ook bij neer kon leggen, dat het zo niet verder kon. Ik het ´gevecht´ aan durfde te gaan. Want een gevecht blijft het. Met bloed, zweet en tranen, veel tranen.

Ik ben het traject aangegaan zonder medicatie. Geen rationele aanpak, maar een emotionele achtbaan voor mij. Maar laat een ieder het vooral op zijn/haar manier aanpakken die hiermee te dealen heeft. Er is geen goed of fout in deze.

Wat mij op de goede weg heeft geholpen is EMDR , in de aanpak voor mijn angst/onrust. Daarnaast heb ik behandelingen gevolgd in de yogastudio om dichter bij mijn gevoel en emoties te kunnen komen. Klinkt misschien zweverig, maar het is een bijzonder iets. Ik, als nuchtere Achterhoekse, lag te huilen op die tafel, kon daar letterlijk loslaten en accepteren dat ´het is zoals het is´. Je leest hier meer over tactiel stimulatie. Als laatste gebruik ik magnesium in olie vorm. Het maakt mij rustiger en ik slaap beter. Misschien heb jij er wat aan als je dit leest.

Het beste medicijn zijn toch wel mijn man en kind. Mijn man, die door zijn humor en nuchtere kijk op het leven, mij altijd weer kan opvrolijken en zaken kan relativeren. Begrip heeft, ondanks dat hij niet weet hoe ik mij soms voel, maar er gewoon is. Mijn dochter van vier, wie mij wijze lessen geeft. Wij als volwassenen zouden toch meer moeten leven zoals onze kinderen. Leven bij de dag. Genieten van de simpelste, kleine dingen. Het hardop uitspreken als je ziet dat iemand verdrietig is. Knuffelen midden op straat, dansen in de regenplassen. Zeggen wat je denkt, wat je ziet.

Het einde van het jaar is in zicht. Ik zou graag een boodschap willen meegeven voor het nieuwe jaar. Laten we er meer zijn voor elkaar in het nieuwe jaar. Er écht zijn. Dat kan niet altijd fysiek, maar je kan ook een kaartje sturen naar iemand waarvan je weet dat die het moeilijk heeft, op welk vlak dan ook. Of nog makkelijker, een berichtje via de telefoon. ¨Ik denk aan je¨. Vier simpele woorden, maar voor mij zijn ze goud waard op mindere dagen. Er is altijd wel een familielid, vriend, buurvrouw, collega in je naaste omgeving, wie een luisterend oor of een helpende hand kan gebruiken.

Het lijkt allemaal zo cliché deze woorden, zeker in de decembermaand, maar ik geloof dat we het allemaal wel kunnen gebruiken. Daarom proost ik er vast op; op een mooi nieuw jaar, waarin we nog meer gaan genieten van elkaar. Van de mensen die dicht om je heen staan. Sta af en toe eens stil. Voel, ruik, proef, luister. Wees lief voor jezelf, maar ook voor een ander. Glimlach naar een ander of geef een helpende hand. Er gewoon zijn. Geef elkaar vaker een knuffel, raak elkaar aan, heb lief. Proost!

We zijn inmiddels heel wat weken verder sinds mijn laatste blog. Veel reacties gehad. Uit diverse (onverwachte) hoeken. Herkenning bij mensen. Waardering voor mijn openheid, kwetsbaarheid. De vraag om er vooral over te blijven schrijven. Dat kon ik lang niet. De afgelopen weken waren vaak een gevecht. Een gevecht om los te laten. Te leven met de dag. Te gaan accepteren dat ´het is zoals het is´.

Ik heb gelukkig geen schaamte voor wat mij is overkomen. Ik heb alleen lang gevoelens van machteloosheid, verdriet en boosheid gehad. Emoties die bij een EMDR behandeling ook sterk naar boven kwamen. Met deze emoties heb ik lang geworsteld en hierdoor ontstond er steeds meer angst en onrust in mij.

Dat is zo´n rotgevoel. Denk aan een examen dat je moet doen en dan keer honderd. Zo leg ik het maar uit aan anderen. Ik werd ook bang dat ik weer paniekaanvallen ging krijgen. Angst voor angst.

Toch wilde ik nog zo graag dingen doen. Kon ik mij er maar niet bij neerleggen dat ik niks moest plannen, moest leven bij de dag. Hierdoor kreeg ik buitenshuis steeds vaker een opgejaagd gevoel. Werd ik zelfs 500 meter van huis bang, omdat ik perse op die mooie zonnige dag met man en kind naar het bos wilde.

Gelukkig heb ik een hele fijne psycholoog. Zij prikt door mij heen. Confronteert mij. Ik heb wel eens bij haar gezeten, dat ik mij zo klote voelde en smeekte om pillen om de angst te remmen. Bang was om depressief te worden. ¨Die heb jij niet nodig¨, zei ze.¨Ik zie een vrouw met zoveel wilskracht, die aan het worstelen is met haar emoties¨. ¨Verdriet en machteloosheid is geen depressie¨.¨Je moet gaan loslaten, dan pas wordt de angst en onrust van binnen minder¨.

Dat gesprek was ruim twee weken geleden. Vanaf toen ben ik gaan proberen te leven met de dag. Niks te plannen. Stapje voor stapje merk ik, dat ik rustiger word. Ik buiten de deur, niet te ver van huis, rustiger ben. Gelukkig heb ik puzzelen als afleiding. Ik heb er al vijf van duizend stukjes gemaakt. Dat zijn de enige momenten dat ik helemaal rustig ben. Ik mijn hoofd leeg kan maken. Daarnaast probeer ik elke dag even naar buiten te gaan. Mediteren ben ik aan het ontdekken.

Dat ik de angst voor de ´grote buitenwereld´ nog steeds heb, maakt mij soms nog wel erg verdrietig. Afgelopen dinsdag was het zo´n mooie herftsdag. Ik wilde zo graag op pad met mijn dochter. Naar een speeltuin, het bos, een broodje eten in de stad. Maar ik voelde het al bij het opstaan, dit word een mindere dag. Een hoge adem, misselijk, hondsmoe. Dan moet ik bij huis blijven, niet wegslikken en toch gaan. Ik huilde nog niet, maar toch keek mijn dochter mij aan en zei; ¨mama, ben je verdrietig?¨ Ik vertelde haar dat mama weer last van haar hoofd had, maar eigenlijk zo graag samen naar het bos wilde gaan. ¨In de tuin hebben we toch ook een soort bos, gaan we daar fijn spelen¨?

Mijn kleuter van vier geeft mij het beste advies; het is zoals het is. Het werd alnog een fijne dag bij huis.

Het letterlijk uitspreken dat ik iets eng vind om te gaan doen. Het accepteren dat het momenteel ´is zoals het is´maakt, dat ik ook weer goede dagen heb de afgelopen twee weken. Hoogtepunt was afgelopen zondag, dat ik op het feestje van mijn vader in de Achterhoek was. In een soort indoor speelparadijs en ik had geen angst. Omdat ik het had uitgesproken, het accepteerde dat ik het eng mocht vinden. De dag erna was ik kapot, maar dat was niet erg, ik ging en ik genoot.

Veel mensen hebben vaak hoofdpijn, lichamelijke klachten. Hierbij is ook vaak stress, teveel hooi op je vork nemen, de oorzaak. Maar het is tastbaar, dus we geven als buitenstaander vaak het advies om het even rustiger aan te doen, een tabletje te nemen of even op bed te gaan liggen. Er is sneller begrip. Angst en/of onrust blijft zo vaag voor een buitenstaander. Ik merk dit ook. Aan de buitenkant is het niet altijd te zien. Ik weet dat er vast mensen zijn die bijvoorbeeld denken; ¨Waarom zit ze  nog wel op twitter¨? Besef als ik een slechte dag heb, de deur niet uit durf, ik op zo´n manier toch contact met de buitenwereld heb. Dan kan een hart onder de riem, een grap, de dag soms voor mij wat aangenamer maken.

Dat is ook deels de boodschap van dit blog. Sinds ik open ben over de reden waarom ik thuiszit, merk ik dat veel mensen hiermee worstelen. De drukte van alle dag. Een opgejaagd gevoel. Geleefd worden. Men schaamte heeft om er open over te praten. Bang zijn om hun baan te verliezen. Laten we minder oordelen over elkaar. Leef meer bij de dag. Deel je gevoelens, angsten, zorgen waar je mee zit. Delen is helen. Ik ervaar dat echt. Jij bent echt niet de enigste.

Angst/onrust hoort waarschijnlijk bij mij, maar doordat ik verbaal sterk ben en een dosis humor bezit, kon ik het vaak verbloemen. Ik kom hier vast weer sterker uit, maar zal in de toekomst moeten leren de signalen eerder te herkennen en dan even pas op de plaats te maken. Niet alles tegelijk willen.

´Het is zoals het is´, wordt in ieder geval mijn nieuwe lijfspreuk. Je mag dit blog delen. Delen is helen.