Categorie: Zonder rubriek

“Ça va”? Zo begin ik meestal het gesprek met hem als we bellen. We proberen één keer per week even contact met elkaar te hebben. Hij zit nu bijna een jaar in Frankrijk Momenteel bij een Engels gezin, mede door zijn hechtingsproblemen heeft hij ook daar al op verschillende plekken gewoond.

Maar wat doet het wonen in ’the middle of nowhere’ hem goed. Het opgroeien in een gezin. Wat is hij veranderd van een geinstitutionaliseerd kind in een jongen zoals wij hem leerden kennen, toen hij ruim dertien jaar geleden in ons leven kwam. Vrolijk, gedreven, enthousiast, lief. Dol op spelletjes doen, werken in en rond het huis. Grappen uithalen. Lekker eten.

Voordat hij naar Frankrijk vertrok, vond ik de weekenden dat hij langs kwam vaak moeizaam verlopen. Hij verzorgde zichzelf toen slecht. Was in zichzelf gekeerd. Zat het liefst de hele dag met z’n capuchon op te gamen.

Wat een verademing toen hij hij de laatste keer bij ons was. Hij rook weer lekker. Trots op zijn kapsel, met zorg in model gebracht met gel. Vertelde de ene ‘joke’ na de andere. Lange avonden met spelletjes, chips en een biertje. Veel lachen, écht aanwezig zijn in ons gezin. Zo fijn.

In Frankrijk is hij veel aan het werk in en rond het huis van het pleeggezin. Hij doet klusjes, laat de honden uit. Hij volgt Franse les. Zit op de plaatselijke voetbalclub, met allemaal bejaarden volgens hem, maar is bloed fanatiek. Hij is gestopt met roken en heeft een racefiets bij elkaar gespaard en fiets veel door het mooie Franse landschap. Hij heeft bijna alle Harry Potter boeken in het engels gelezen.

Maar het Franse avontuur loopt ten einde. Justitie zag gelukkig in dat hij als basis een goed joch is en gaf hem deze kans. Hoe, wanneer en waar hij straks naar toe gaat is nog erg onduidelijk. Mede gezien zijn leeftijd en het strafblad wat hij heeft, wordt dit nog een hele kluif.

Ik gun hem die Franse plek in Nederland, want hij mist zijn familie, hij mist ons. Hij wil zo graag terug komen, geeft dat in elk telefoongesprek wel aan. Maar ik wil  zo graag dat hij blijft zoals hij nu weer geworden is.

Want hier heeft hij weer de verleidingen van drank, drugs en de verkeerde vrienden. Wordt hij weer zodanig op de proef gesteld. Voelt het voor hem weer als ‘overleven’. Al zal hij dat nooit toegeven.

Ik gun hem dat leven zonder prikkels, verleidingen en heftige ballast die hij al zolang bij zich draagt. Ik gun hem een leven als een God in Frankrijk, maar dan in Nederland.

Van de week keek ik naar het programma dreamschool  De mentor in dat programma zei op een gegeven moment; “Voor zij slachtoffers gingen maken, waren zij zelf slachtoffer.” Een zin die mij bij blijft. We zien vaak jongvolwassenen, soms zelf nog kinderen in programma’s als dreamschool, vier handen op een buik, Buch Buiten de Bajes etc.

Mijn handen jeuken soms om met deze jongeren aan de slag te gaan als ik ze hoor praten. Vaak in een slachtofferrol. Al hun ellende wordt vaak veroorzaakt door een ander, het ligt nooit aan hun zelf. Maar achter al deze grote monden, stoer gedrag schuilt vaak een ernstig verleden, dat ze gevormd hebben tot diegene die ze nu zijn; stoer van buiten, maar zo kwetsbaar en beschadigd van binnen.

Wat zullen er in de huiskamers veel meningen gegeven worden over jongeren die deelnemen aan deze programma’s. “Nooit meer vrijlaten” “Eigen schuld” “Dat zal ik nooit doen.” Maar vaak zullen deze meningen gegeven worden in woonkamers waar veiligheid is, liefde, warmte.

Ik heb, sinds ik met pleegzorg in aanraking ben gekomen, ervaren dat niet elk kind dezelfde kansen krijgt in deze wereld. Als jij geboren wordt in een huis, waar geen veiligheid en liefde is, sta je er als kind alleen voor. Als jij de pech hebt dat je vader en/of moeder verslaafd zijn, sta je er als kind alleen voor.  Als er huiselijk geweld is, waar toevallig jouw wieg staat, sta je er als baby al alleen voor.

Ik ben zeker ook voor een aanpak, veel gedrag kan niet geaccepteerd worden in onze maatschappij. Je moet vooruit, je krijgt kansen, hulp aangeboden. Grijp die mogelijkheden. Ook voor jou is er een toekomst mogelijk. Daar blijf ik ook op hameren bij onze pleegzonen. Maar ik denk dat wij als maatschappij wel wat meer begrip kunnen tonen voor jongeren, mensen,  die het minder getroffen hebben. Minder oordelen. Aardig zijn voor elkaar. Begrip tonen. Het helpt. Écht!