Waarom ben je gezinshuisouder geworden? Dit is mij de afgelopen jaren vaak gevraagd. Toevallig hadden we een proefabonnement op de Volkskrant waarin de vacature destijds stond. Leuk scrabble woord was mijn eerste gedachte. Geïnteresseerd las ik de advertentie. Ik was na mijn burn-out weer aan de slag gedaan als vestigingsmanager, maar de drive was eruit. Ik was toe aan iets nieuws. In die tijd hadden mijn man en ik er al eens over gehad om pleegouder te worden. We hadden destijds geen eigen kinderwens, maar wel het idee dat we genoeg aandacht en liefde over hadden om te delen met anderen.
Er was een informatieavond en daar hebben we ons voor aangemeld. Een beetje lacherig reden we er naar toe, wat zouden we aantreffen? De wereld van jeugdzorg was toen nog echt een “ver van ons bed show”. Wij waren die avond veruit de jongste, 27 en 28 jaar. Verder veel mensen uit de wereld van jeugdzorg en veelal ouder dan 40 jaar. Die avond ging er een nieuwe wereld voor ons open. Wat is een gezinshuis? Problematiek kinderen, abra k dabra nog op dat moment. PDD-NOS, ADHD, hechtingsstoornis? Nooit van gehoord! De werkwijze binnen jeugdzorg, de sollicitatieprocedure. Heel veel info, maar we zaten geboeid te luisteren. We waren onszelf die avond. Hadden veel vragen. Eigenlijk gelijk wild enthousiast voor een totaal nieuwe wereld.
We reden die avond naar huis en hadden voor thuiskomst al besloten; hier gaan we voor. We hebben niks te verliezen als we niet worden aangenomen. We hadden beiden heel sterk het gevoel dat dit bij ons paste op dat moment in ons leven. Ook al hadden we 0% ervaring in de opvang en opvoeding van kinderen. We waren overtuigd dat wij dit met onze karakters, onze normen en waarden, ons “jeugdig” enthousiasme en als stel dit zouden kunnen. Een soort van “het roer om”! De brief was zo geschreven en ik weet nog, dat toen ik de brief op de post deed, ik in een flits dacht; het roer moet om, dit wil ik!
We mochten op een eerste kennismakingsgesprek komen. Samen. Een vreemde gewaarwording. Normaal solliciteer je alleen, verkoop je jezelf. Nu moesten we ook rekening houden met elkaar. Maar het verliep heel natuurlijk. Ze waren verrast. Waarom willen een projectmedewerker bij een bank en een vestigingsmanager een gezinshuis starten? Totaal geen werkervaring op dat gebied. Maar als snel merkten we dat die diploma’s er niet toe deden. Ze waren benieuwd naar ons als individu en als stel.
Nog enthousiaster reden we na dit eerste gesprek over het terrein van de instelling. We reden rondom verschillende panden. Fantaseerde al over welk huis ons gezinshuis zou worden. We mochten op een tweede gesprek komen. Toen ging het al meer over het het opvoeden zelf. Hoe los je bepaalde zaken op? Wanneer en hoe grijp je in? Wat zijn je grenzen? Toen kwamen ook verschillen naar voren tussen mijn man en mij over de aanpak in de opvoeding. “Hoe kan je dit nou zeggen?”, dachten we soms over en weer tijdens die gesprekken. Wij flapte er ook vaak maar wat uit, wat als eerste bij ons op kwam. Volgden ons gevoel, wat misschien niet altijd pedagogisch verantwoord was. Maar wel onderbouwd door ons. In het “echte leven” is ook niet altijd alles even verantwoord toch? Naast gesprekken volgden er levensboeken die wij moesten invullen. Hoe was je als kind, onze opvoedingen, schooljaren, keuzes in ons leven, etc. Ook mooie vragen over ons beiden. Beschrijf je partner, haar positieve en negatieve kanten. Hoe vullen wij elkaar aan in onze relatie?
Dit waren mooie gesprekken, waar we niet eens altijd met het “solliciteren” bezig waren. Maar er was soms ook twijfel en onzekerheid in die maanden. Wilden wij dit echt? We deelden de hele sollicitatie nog met niemand. Wilden eerst samen ontdekken of dit echt wat ging worden alvorens wij familie en vrienden hierbij gingen betrekken. Toen we merkten dat we steeds verder kwamen in de procedure, gingen we het langzaam aan delen met ouders, broers, naaste vrienden. De reacties waren heel divers. Van heel enthousiast, doen!, tot waar begin je aan? Je raakt je vrijheid kwijt! Dit bracht soms ook wel wat extra twijfel bij ons. Kunnen en willen wij dit echt? Maar door alle testen, gesprekken, “bedenk periodes” kregen wij steeds meer de overtuiging dat wij dit aan konden. Dat dit nu op ons pad kwam en wij deze kans moesten pakken. We waren nog jong, er was altijd weer een weg terug als het een groot fiasco zou worden.
Huisbezoeken volgden, gesprekken met de directie, de eerste bezichtigingen in een gezinshuis. Het werd steeds concreter. Toen werd ik op een ochtend wakker met ineens een soort van angst; wil en kan ik dit echt? Ik deelde deze twijfel met mijn man en samen trokken we de conclusie dat deze angst heel normaal was. Een gezonde spanning. We gaan toch ons hele leven omgooien. Een vaste baan opzeggen, verhuizen, van de stad naar de “middle of nowhere”, ineens een gezin. Gelukkig overheerste de drive om aan dit nieuwe avontuur te beginnen. Een avontuur om te gaan ervaren na een sollicitatieprocedure van maanden of wij inderdaad geschikte gezinshuisouders zouden gaan worden.
Ik vergeet nooit meer het moment dat ik in dat keukentje stond van de ANWB vestiging, mijn telefoon ging en ik te horen kreeg dat, wat de instelling betrof, wij konden gaan starten als gezinshuisouders. Ik kon het op dat moment nog niet delen met mijn collega’s. Ik ben toen op mijn kantoor gaan zitten en voelde zo’n blijdschap. Ik wist, deze baan gaat mij heel veel brengen. Nog nooit ben ik zo wel overwogen aan een nieuw baan begonnen. Een baan voor 24 uur per dag, zeven dagen in de week. Samen onder een dak met vier kinderen die wij nog niet kennen. Waar begin je aan zou je als buitenstaander kunnen denken. Ik dacht alleen maar; Yes! We gaan er samen hard aan werken dat dit gezinshuis voor ons allemaal heel snel een thuis gaat worden. Vier kinderen een zo normaal mogelijk leven geven. Met aandacht, gezelligheid en warmte. Het duurde nog een aantal maanden alvorens wij daadwerkelijk zijn gestart als gezinshuis. Daar volgt een nieuw blog over.
