Auteur: erma

Eén reactie

Er was geen ik

  Door

De aflevering afgelopen donderdag van Zembla raakte mij enorm. Ondanks dat ik door mijn werk bij Zorgoppas vaker dit soort schrijnende verhalen hoor van ouders met een zorgbehoevend kind.

Waar houdt de eigen kracht op van ouders? Want dat bleek uit de documentaire, we laten ouders veel te lang ‘sudderen’. Jarenlang zijn ze aan het overleven, worden ze niet gehoord en raken ze uitgeput. Ondanks dat ze blijven aankloppen bij heel veel instanties, lijkt niemand ze écht te horen en dan ben je eenzaam, heel eenzaam als ouder.

Dat luisterend oor, dat geef ik ze vaak in eerste instantie als ouders contact met ons opnemen. Dat kwam ook duidelijk naar voren in deze documentaire; als ouders bij je aankloppen, neem ze serieus! Vraag hoe je kan helpen, wat zij nodig hebben. Wees ook eerlijk als je niet kan bieden waar ze om vragen. Je kan dan alsnog luisteren, maar beloof ze niet wat je niet kan waarmaken.

Het machtsverschil tussen de gemeente en de ouder vond ik heftig om te horen. Dat heb ik de afgelopen maanden ook ervaren in de gesprekken over onze pleegdochter. Een gezaghebbende moeder werd amper gehoord en over de gesprekken werd niet gerapporteerd zodat je als ouder bijna nergens op terug kan komen en ook niet helder is welke stappen de gemeente nu daadwerkelijk heeft genomen in het belang van je kind.

“Zorgen dat ouders op de been blijven is het beste voor het kind”, werd ook vaak genoemd. Met Zorgoppas proberen wij energie terug te brengen binnen het gezin. Doordat wij zorgen voor een geschikte oppas, ontlasten wij de ouders en kunnen zij op een ontspannen manier de deur uit. Deze ouders zijn anders namelijk nooit vrij.

Ik spreek ouders die hun baan opzeggen, omdat er geen opvang is, of omdat de wachtlijsten te lang zijn. Ouders die al jaren niet meer samen weg kunnen. Scheidingen. De zoektocht naar de juiste diagnose. De bureaucratie. Deze ouders zijn nooit vrij, lopen te lang op hun tandvlees. Heftig wat een moeder zei in deze aflevering: “Er was geen ik”, ik was aan het overleven”.

Zorgoppas gunt dat elke ouder ontspannen de deur uit kan gaan. Daar zet ik mij graag samen met mijn collega’s voor meer dan 100% in. Elke ouder verdient het om soms even geen ouder te hoeven zijn. Elke ouder verdient het om weer even ik te zijn.

2 reacties

De kracht van het gewone leven

  Door
hart

Elk kind verdient een zo gewoon mogelijk leven, een familie. Niet elk kind heeft dit en dat is mede de reden waarom wij ruim 15 jaar geleden pleegouders zijn geworden. Wij hebben het goed en willen dit graag delen met een kind dat het minder heeft getroffen.

Toch gaan wij vandaag onze overeenkomst als pleegouders opzeggen. Waarom? Omdat wij de kracht er niet meer voor hebben. Wel om kinderen een fijn thuis te geven. Er onvoorwaardelijk voor ze te willen zijn. Ze kind te laten zijn.

We hebben alleen niet meer de kracht om een gemeente, instelling en instanties te moeten overtuigen wat de meerwaarde is van het hebben van een pleeggezin/netwerk voor een kind. Je zou verwachten dat een ieder die in deze sector werkt het kind bovenaan zet. Helaas hebben wij de afgelopen jaren zoveel bizarre en schrijnende situaties meegemaakt rondom onze pleegdochter, wat maakt dat wij hier niet meer onderdeel van kunnen en willen zijn.

Er wordt onnodig veel gepraat over processen, doelen en belangen in deze sector. Helaas worden deze overleggen allereerst amper schriftelijk vastgelegd, waardoor iedereen langs elkaar heen praat en niet met elkaar. Hierdoor gaan verhalen een eigen leven leiden en worden mensen onnodig gekwetst. Wie is er er onder aan de streep de dupe van deze bureaucratie? Het kind. Dat wij zo abrupt onze pleegdochter al meer dan 6 maanden niet kunnen zien en spreken, doet ons veel verdriet en heeft heel veel energie gekost de afgelopen maanden.

Ik roep het al jaren; weekendpleegzorg is niet zwaar en moeilijk! De sector maakt het zelf ingewikkeld en onnodig zwaar. Ze willen niet leren van fouten en durven de confrontatie niet aan te gaan. Hoe vaak hebben wij wel niet gevraagd om samen om de tafel te gaan en te leren van fouten die rondom onze pleegdochter zijn gemaakt. Maar wij waren ‘geen partij’ aan tafel vond de desbetreffende zorgaanbieder. Drie jaar intensief opgroeien met onze pleegdochter, haar een familie geven omdat haar moeder totaal geen netwerk heeft en dan ben je ‘geen partij’.

Er lijkt een soort angstcultuur te heersen waarbij het kind als ‘machtsmiddel’ wordt gebruikt. Dat vind ik eng en onacceptabel en daar willen wij geen onderdeel meer van zijn.

Gelukkig ken ik via mijn werk mensen die het op hun eigen manier zijn gaan doen. Waar mensen het op een eigen, vrije manier doen en ze geen onderdeel zijn van logge instanties, met eigen regeltjes en belangen. Waar met het kind gepraat wordt in plaats van over het kind.

Wij gaan het het op deze manier nu ook doen als weekendopvang. Geen instanties en begeleiders meer. Vrijheid, blijheid en gezond boeren verstand, dat is de kracht van het gewone leven. Dat gun ik elk kind en zo moeilijk is dat echt niet.

Eén reactie

Van een koude kermis thuiskomen

  Door

Je kan niet van elk kind een ster maken, maar je kan ze wel allemaal laten schitteren.

Daarom genieten wij zo van onze rol als weekendpleegouders. Onze pleegdochter een schitterend weekend bezorgen. Haar laten lachen, stralen. Genieten van de mooie dingen in het leven.

Door corona konden wij haar begrijpelijk een tijd niet zien. Gelukkig konden wij beeldbellen en stuurden wij vaak kaarten en ‘knutsel overlevingspakketten’ om haar zo een beetje afleiding te geven en om het kostbare lijntje te behouden wat wij in twee jaar hebben opgebouwd met haar. Ze is net voor Corona verhuist naar een gezinshuis, waar ze op haar plek is. Haar moeder ziet ook in dat deze plek haar goed doet. Moeder vindt daarnaast ook ons erg belangrijk in het leven van haar dochter. Diep respect voor deze vrouw, die alles opzij zet voor een fijne toekomst voor haar dochter.

Wij hebben veel bereikt in die twee jaar dat ze in ons leven is. Achter dat stoere gedrag, wat ze in het begin wel eens liet zien, bleek een heerlijk, lief, onschuldig meisje te zitten. Die zó geniet van het gezinsleven. Wij en onze dochter zijn aan haar gehecht. Zij hoort bij ons in de weekenden.

Wat leefden wij toe naar de datum van 1 juli. Dan zou de bezoekregeling weer opgestart mogen worden. Haar gezinshuis valt onder de gehandicaptenzorg. Ondanks dat wij via onze pleegzorginstantie al akkoord hadden om eerder de bezoekregeling op te starten, konden wij ons erbij neerleggen dat wij nog 1 maand langer geduld moesten hebben. Vanaf 1 juli zouden wij haar weer gaan zien.

Tot twee weken geleden. Toen bleek dat Corona niet het probleem was. Maar protocollen, overleggen, wisselingen zorgaanbieder, processen, gemeente, zorgplannen en wat ze al niet meer gebruiken binnen jeugdzorg om maar als excuus te kunnen gebruiken.

Daar ben ik zo klaar mee! Een kind mag nooit ,maar dan ook nooit de dupe worden van processen. Een kind is geen middel om in te zetten om je afspraken niet na te komen, regels te omzeilen of doelen te behalen.

Onze pleegdochter had ik vandaag aan de telefoon. Met de week dat wij haar bellen, merk ik dat ze ons steeds meer mist. “Wat zou je graag willen doen als je weer bij ons mag komen?”, vroeg ik haar. Niet zwemmen, naar de boot of een ijsje eten in de stad was haar antwoord. Ze zei: “ik wil gewoon naar jullie.”

Dat houden mensen tegen, mensen die zeggen in het belang van een kind te werken. Ik ben nu ruim vijftien jaar pleegouder, dit blijft mij zo zeer doen en ik kan en wil het niet accepteren dat dit soms de werkwijze is.

Lieve pleegdochter, samen met jouw moeder en onze pleegzorgbegeleider, gaan wij ervoor zorgen dat je weer heel snel bij ons mag komen. Jij verdient het om te schitteren.