You rise me up

Een gezinshuis ergens in het land waar ik aanbel. Een klein meisje van 3 staart mij aan, veilig achter de benen van de gezinshuismoeder. Een van de vier kinderen die vorige week allemaal in alle vroegte voor hun veiligheid naar dit huis gebracht zijn, voor even een thuis. Kinderen die in een extreem onveilige situatie woonde, waarbij zelfs de veiligheid van de jeugdbeschermers in gevaar komt.
Ze komt gezellig bij de audit zitten, eerst nog wat verlegen, maar op een gegeven moment gaat ze spelen in een hoek van de kamer, maar houdt ons goed in de gaten. Later gaat ze met de gezinshuisvader mee om haar broertjes en zusjes van school te halen.
“Ben je niet bang?”, vraag ik later aan de gezinshuismoeder als wij alleen achter blijven. “Hoe kan je deze kinderen een thuis bieden?”
Nee, ze is niet bang, ze hebben vertrouwen in het veiligheidsteam waarmee ze samen werken. Ze gunnen deze kinderen een veilige plek. Waar moeten ze anders heen? Zelf hun knuffels werden doorzocht op afluisterapparatuur. De jongste kwam op blote voetjes, met alleen een pyjama. Ik staar in de lieve bruine ogen van de gezinshuismoeder en uit mijn respect naar ze.
Op de terugweg in de auto is het lied ‘You rise me up” van Westlife op de radio. Hieronder een deel van de songtekst. Toepasselijk voor na dit bezoek in dit gezinshuis. Ik blijf na al die jaren nog steeds soms ontroert van dit mooie werk wat vele gezinshuisouders dag in dag uit doen.
Jij tilt me op, zodat ik op bergen kan staan
Jij tilt me op, om stormige zeeën te bewandelen
Ik ben sterk, wanneer ik op je schouders zit
Jij tilt me op…