Waarom het boek “Geboren in ons hart” uitgegeven?

Toen ik was begonnen als gezinshuisouder merkte ik al snel dat ik bepaalde emoties, twijfels en boosheid kwijt moest. Soms hadden ze betrekking op de kinderen of op hun netwerk. Soms op de werkgever en vaak ook op de totaal nieuwe werk- en woonomgeving waarin ik was beland. In een korte tijd krijg je als gezinshuisouder veel informatie te verwerken. Informatie waar vaak ook emotie om de hoek komt kijken. Veel info kon ik zakelijk aanpakken en oplossen. Maar je ontkomt er niet aan dat bepaalde problemen omtrent de kinderen en hun netwerk, hard binnen komt. Emoties die je niet altijd kan onderdrukken.

Daarom ben ik begonnen met schrijven. Vaak kattebelletjes, aantekeningen of losse flodders. Op die momenten dat ik het even zwaar vond. Als er verdriet of boosheid omtrent de kinderen op de loer lag, kon ik het op het ‘moment suprême’ wel wegslikken of onderdrukken. Maar je moet het daarna wel kwijt. Anders houd je dit werk niet vol. Gelukkig konden mijn man en ik veel emoties bij elkaar kwijt. Met gelukkig vaak ook een flinke dosis nuchtere humor. Maar bepaalde emoties kon ik het beste kwijt op papier. Letterlijk van je afschrijven. Vaak ’s avonds laat, als de kinderen op bed lagen. Kon ik met een leeg hoofd gaan slapen.

Toen wij gingen stoppen met het gezinshuis, had ik door de jaren heen schriften vol geschreven. Een mooie herinnering voor mijzelf dacht ik. Maar toen meer mensen en collega’s op de hoogte waren van deze aantekeningen, werd mij aan verschillende kanten gevraagd of ik het niet wilde uitgeven. Nee, was mijn eerste reactie. Ik vond het te persoonlijk. Vooral richting de kinderen. Maar ik werd er wel door aan het denken gezet. Ik was zelf op zoek gegaan naar leesvoer over gezinshuizen toen ik in het sollicitatietraject zat. Dat vond ik amper. Terwijl het wel een groeiende hulpvorm is binnen jeugdzorg. Ervaringen uit de praktijk. In ‘Jip en Janneke’ taal. Zal ik dan toch? Maar pfff..een boek uitgeven, wat komt er allemaal wel niet bij kijken?

Een titel had ik al wel snel. Ooit bij de BBC een serie gezien over adoptie. Een moeder legde daar haar dochter uit dat ze niet in haar buik was geboren, maar in haar hart. Pats boem. Deze vier woorden omvatten voor mij alles wat pleegzorg is. Een kind een plekje geven in je hart. Veel kinderen in Nederland verdienen dit.

Maar toch bleef het knagen bij mij. Wil ik dit echt met de grote buitenwereld delen? Ik ging er met de kinderen over in gesprek. Zij wisten niet van deze schriften vol. Uiteindelijk hebben zij mij over de streep getrokken. “Erma, op deze manier hebben wij iets op papier over een aantal jaren uit ons leven”. “Wij hebben al zo weinig uit onze jeugd”. “Dit is een mooie herinnering”.

Toen ging het rap. Uitgever zoeken. Maandenlang van alle kattebelletjes, aantekeningen een verhaal, een dagboek maken. Een van de pleegjongens heeft een tekening gemaakt naar aanleiding van de titel. Deze tekening is gebruikt voor de kaft van het boek. Bloed, zweet en tranen heeft het gekost. Maar wat ben en blijf ik trots op dit boek. Vooral mede mogelijk gemaakt door vier prachtige jongens.

Passage uit het boek;
Gisteren de oma van Sjoerd aan de lijn. Zijn moeder is er slecht aan toe. Ze weegt nog maar drieëndertig kilo, heeft longontsteking, haaruitval. Ze is zwaar naar de kloten zeg maar. Ze ligt in Amsterdam. Ze krijgt weer vanuit alle kanten hulp. Kan ze de drugs links laten liggen? Komt die inkeer nu eindelijk eens een keer? Bidden en hopen dat Sjoerd zijn moeder geen ernstige ziekte onder de leden heeft. Een kind van tien, dat zijn moeder nooit echt goed om zich heen gehad heeft. Het zal toch niet zo zijn, dat hij nu definitief afscheid moet gaan nemen van een mama die eigenlijk nooit een mama voor hem is geweest. Kan dat kleine ventje dat wel aan? Alsjeblieft nog niet! Soms denk ik ook wel eens: Ga naar mens! Als je jezelf zo naar de klote hebt geholpen met je lichaam, ga maar! Laat je familie met rust en zeker Sjoerd die om dit alles niet gevraagd heeft. Die verdriet en boosheid in zich heeft, elke dag weer! Waar hij zich soms helemaal geen raad mee weet. Ga dan maar! Het blijft echter ook maar een mens met een klote verslaving. Waar ze nu bijna aan ten onder gaat.

Interesse in het boek? stuur een mail naar erma@tigelaar.net