Elk kind verdient een zo gewoon mogelijk leven, een familie. Niet elk kind heeft dit en dat is mede de reden waarom wij ruim 15 jaar geleden pleegouders zijn geworden. Wij hebben het goed en willen dit graag delen met een kind dat het minder heeft getroffen.
Toch gaan wij vandaag onze overeenkomst als pleegouders opzeggen. Waarom? Omdat wij de kracht er niet meer voor hebben. Wel om kinderen een fijn thuis te geven. Er onvoorwaardelijk voor ze te willen zijn. Ze kind te laten zijn.
We hebben alleen niet meer de kracht om een gemeente, instelling en instanties te moeten overtuigen wat de meerwaarde is van het hebben van een pleeggezin/netwerk voor een kind. Je zou verwachten dat een ieder die in deze sector werkt het kind bovenaan zet. Helaas hebben wij de afgelopen jaren zoveel bizarre en schrijnende situaties meegemaakt rondom onze pleegdochter, wat maakt dat wij hier niet meer onderdeel van kunnen en willen zijn.
Er wordt onnodig veel gepraat over processen, doelen en belangen in deze sector. Helaas worden deze overleggen allereerst amper schriftelijk vastgelegd, waardoor iedereen langs elkaar heen praat en niet met elkaar. Hierdoor gaan verhalen een eigen leven leiden en worden mensen onnodig gekwetst. Wie is er er onder aan de streep de dupe van deze bureaucratie? Het kind. Dat wij zo abrupt onze pleegdochter al meer dan 6 maanden niet kunnen zien en spreken, doet ons veel verdriet en heeft heel veel energie gekost de afgelopen maanden.
Ik roep het al jaren; weekendpleegzorg is niet zwaar en moeilijk! De sector maakt het zelf ingewikkeld en onnodig zwaar. Ze willen niet leren van fouten en durven de confrontatie niet aan te gaan. Hoe vaak hebben wij wel niet gevraagd om samen om de tafel te gaan en te leren van fouten die rondom onze pleegdochter zijn gemaakt. Maar wij waren ‘geen partij’ aan tafel vond de desbetreffende zorgaanbieder. Drie jaar intensief opgroeien met onze pleegdochter, haar een familie geven omdat haar moeder totaal geen netwerk heeft en dan ben je ‘geen partij’.
Er lijkt een soort angstcultuur te heersen waarbij het kind als ‘machtsmiddel’ wordt gebruikt. Dat vind ik eng en onacceptabel en daar willen wij geen onderdeel meer van zijn.
Gelukkig ken ik via mijn werk mensen die het op hun eigen manier zijn gaan doen. Waar mensen het op een eigen, vrije manier doen en ze geen onderdeel zijn van logge instanties, met eigen regeltjes en belangen. Waar met het kind gepraat wordt in plaats van over het kind.
Wij gaan het het op deze manier nu ook doen als weekendopvang. Geen instanties en begeleiders meer. Vrijheid, blijheid en gezond boeren verstand, dat is de kracht van het gewone leven. Dat gun ik elk kind en zo moeilijk is dat echt niet.
