taart?!

Morgen ben je jarig, maar ik weet niet waar je bent.

Ik ben er boos en verdrietig om.

Je bent een paar maanden geleden naar Frankrijk vertrokken. Een soort laatste kans, omdat je hier maar met verkeerde vrienden bleef omgaan. Je met politie in aanraking kwam. Je geen juiste dagbesteding had. Gelukkig zag de rechter in dat je als basis een pure, lieve en open jongen bent en gaf je die kans.

Je bloeide snel op. Werd weer de oude Kevin zagen we op de foto´s. Je werkte hard op het land en op de camping. Je had ritme en structuur en dat deed je zichtbaar goed. Contact was via de app via je pleegmoeder. Van haar hebben we vorige week ook vernomen dat je bij hun weg bent en naar een andere plek bent verhuist. Je coach zou ons op de hoogte brengen over het waarom en waar je nu bent.

Sindsdien bleef het stil en daar ben ik boos en verdrietig om.

Daarom richt ik mij nu tot hem of haar. Zijn coach. Je werkt neem ik aan graag met deze doelgroep, jongeren met een behoorlijke bagage. Jongeren die vaak geen contact meer hebben met ouders, familie of vrienden. Jongeren met ernstige gedragsproblemen. Zwaar beschadigde jongeren. Onze jongste pleegzoon  is ook zo´n jongen. Maar hij heeft wel iets wat heel kostbaar is; een netwerk. Hij heeft nog familie, ons, zijn pleegouders en meer volwassenen uit zijn verleden die nog betrokken willen zijn.

Daarom begrijp ik niet waarom, sinds hij achttien is, de communicatie zo moeizaam verloopt. We weten nu allemaal na al die jaren wel dat hij de telefoon niet pakt, geen mail stuurt. Jullie kunnen dit allemaal in behandelplannen als doelen blijven neerschrijven, maar hij gaat het niet doen. Wij houden daarom het kostbare lijntje met hem. Want dat is alles wat hij nog heeft. Die paar mensen om hem heen die hem onvoorwaardelijk willen blijven steunen. Die mensen, die zijn gedrag lang niet altijd goedkeuren. Er ook verdrietig om kunnen zijn, als hij een verjaardag vergeet, maar er nog wel steeds  voor hem willen zijn.

Waarom heb je ons dan nog steeds niet laten weten waar hij nu woont? Een mailtje en telefoontje, zoveel moeite is dat toch niet?

Morgen wordt hij een jaar ouder. Wijzer is hij nog niet geworden met de jaren, maar op zijn manier doet hij wel zijn  best iets van zijn leven te maken, hoe uitzichtloos zijn toekomst er soms ook uitziet. Zijn gedrag keuren wij nogmaals lang niet altijd goed, maar wij bepalen zelf wat onze grens is, wat een reden zou zijn, om het contact te verbreken. Tot die tijd hebben we jou nodig! Help hem daarom om die mail te sturen, de telefoon te pakken, of doe het anders namens hem. Gewoon een teken van leven.

Dat je dat zelf niet inziet, uit jezelf niet doet, dat begrijp ik niet.

Ik hoop zo dat jij hem morgen belt, langs gaat, taart met hem gaat eten.

Ik zou het zo graag willen doen, maar ik zou niet weten hoe……..