slachtoffer

Van de week keek ik naar het programma dreamschool  De mentor in dat programma zei op een gegeven moment; “Voor zij slachtoffers gingen maken, waren zij zelf slachtoffer.” Een zin die mij bij blijft. We zien vaak jongvolwassenen, soms zelf nog kinderen in programma’s als dreamschool, vier handen op een buik, Buch Buiten de Bajes etc.

Mijn handen jeuken soms om met deze jongeren aan de slag te gaan als ik ze hoor praten. Vaak in een slachtofferrol. Al hun ellende wordt vaak veroorzaakt door een ander, het ligt nooit aan hun zelf. Maar achter al deze grote monden, stoer gedrag schuilt vaak een ernstig verleden, dat ze gevormd hebben tot diegene die ze nu zijn; stoer van buiten, maar zo kwetsbaar en beschadigd van binnen.

Wat zullen er in de huiskamers veel meningen gegeven worden over jongeren die deelnemen aan deze programma’s. “Nooit meer vrijlaten” “Eigen schuld” “Dat zal ik nooit doen.” Maar vaak zullen deze meningen gegeven worden in woonkamers waar veiligheid is, liefde, warmte.

Ik heb, sinds ik met pleegzorg in aanraking ben gekomen, ervaren dat niet elk kind dezelfde kansen krijgt in deze wereld. Als jij geboren wordt in een huis, waar geen veiligheid en liefde is, sta je er als kind alleen voor. Als jij de pech hebt dat je vader en/of moeder verslaafd zijn, sta je er als kind alleen voor.  Als er huiselijk geweld is, waar toevallig jouw wieg staat, sta je er als baby al alleen voor.

Ik ben zeker ook voor een aanpak, veel gedrag kan niet geaccepteerd worden in onze maatschappij. Je moet vooruit, je krijgt kansen, hulp aangeboden. Grijp die mogelijkheden. Ook voor jou is er een toekomst mogelijk. Daar blijf ik ook op hameren bij onze pleegzonen. Maar ik denk dat wij als maatschappij wel wat meer begrip kunnen tonen voor jongeren, mensen,  die het minder getroffen hebben. Minder oordelen. Aardig zijn voor elkaar. Begrip tonen. Het helpt. Écht!