Leven in het nu

“Hoi Erma, hoe is het met je?” Weken niks van hem vernomen en de dag dat hij is vrij gekomen, belt mijn pleegzoon meteen. Jaren geleden zal ik mij er aan ergeren, maar met de jaren heb ik geleerd om de draad gelijk weer op te pakken. Er voor hem te zijn. Nu.

Dit lukt nu ook nog, omdat de reden waarom hij vast moest zitten voor ons acceptabel is. Zou hij voor zwaardere delicten moeten zitten, dan zal ik daar meer moeite mee hebben.

Maar hij leeft met de dag. Van kleins af aan al.

Soms zou ik ook wel nog meer ‘in het nu’ willen leven. Ik probeer het na vorig jaar ook steeds meer. Minder zorgen maken over de dag van morgen. Minder plannen ver vooruit.  Nu leven. Nu doen. Ik moet dan soms denken aan mijn buurvouw uit Amersfoort, zij zei jaren terug al tegen mij; “jij hebt alles altijd al zo uitgestippeld, gepland, dat hou je niet vol.” Zij had toen al gelijk.

Misschien leer je het ook wel naar mate je ouder wordt. Dat je niet alles meer mee hoeft te maken. Je zelfverzekerder wordt. Met vallen en opstaan.

Op dat vlak heb ik altijd veel bewondering gehad voor de kinderen in ons gezinshuis. Hoe zij ondanks hun heftige shit uit het verleden, konden leven in het nu. Hun overlevingsdrang. Hun doorzettingsvermogen. Vergeleken met hun, ben ik een zwakkeling. Er daarom te blijven voor hun, ondanks alles, geeft ze de mogelijkheid om te (over)leven in het nu.

Ik was op hun leeftijd al toekomstplannen aan het maken. De wereld lag aan mijn voeten. Bij hun blijft dat lastiger. Omdat ze de basis hebben gemist. Het veilige nest. Zij hebben soms ook te maken met ‘regiobinding”. Als ik morgen naar Groningen wil verhuizen, kan dat. Zij niet, omdat de gemeente daar toestemming voor moet geven. Minder vrijheid, blijheid.

Dat maakt, denk ik, dat ze meer ‘in het nu’ leven. Daarom pak ik de draad gewoon weer op met onze jongste pleegzoon. Laat ik  hem weten dat ik blij ben voor hem. Omdat hij weer een woonplek heeft, een opleiding heeft gevonden en hij weer kan gaan voetballen bij de locale club.

Onvoorwaardelijk liefde. Omdat ik hem maar iets van dat gevoel gun, dat ik had op zijn leeftijd; dat de wereld voor hem aan zijn voeten ligt en hij zijn dromen kan nastreven.

‘Degene die je liefde het minst verdienen, hebben deze het hardst nodig’