een extra bord op tafel

We zitten midden in een traject voor het plaatsen van een nieuw pleegkindje voor de weekenden in ons gezin. Onze twee pleegzonen zijn ruim de achttien gepasseerd en komen minder frequent langs, dus er is weer ruimte in ons hart om een kindje een fijn weekend te bezorgen.

Met onze jongste pleegzoon blijft het moeizaam gaan. Momenteel lopen veel onderzoeken, ook vanuit politie, of hij bij incidenten betrokken was. Daarnaast liggen risico’s van verslaving op de loer. Dat maakt het contact momenteel stroef. Ik blijf hem bellen, maar hij lijkt vaak om de waarheid heen te draaien. Daardoor ontstaat er momenteel wat afstand. Niet erg. Ervaring leert dat de band er wel is en er altijd zal blijven.
Onze oudste pleegzoon zit op zijn plek in de de flat en stad waar hij nu woont. Blijft ons verrassen met opleidingen die hij wil gaan doen. Van dj tot bij de marine. Is zoekende, onrust blijft soms aanwezig in zijn leven, mede denk ik door zijn ADHD. Maar op zijn manier vindt hij structuur in zijn leven, waar hij zich happy bij voelt.

Ondanks onze jaren als gezinshuisouders en daarna al pleegouders moeten wij nu toch weer even door “de malle molen” voor de selectie om opnieuw een pleegkind in ons huis te mogen opvangen. Dit komt mede door de vele fusies binnen jeugdzorg de afgelopen jaren. Daardoor zijn verslagen van onze selectieprocedure voor gezinshuisouders “verdwenen”. Ook wonen wij momenteel in een andere provincie dan toen wij gestart zijn als pleegouders.

De pleegzorgbegeleider voelde zich ook enigszins bezwaard dat ondanks onze ervaringen, mijn boek, mijn blog, wij het traject toch nog weer moeten doorlopen. Al is er “hogerhand” wel akkoord gegeven dat wij niet alle stappen hoeven te doorlopen.

Daarom zaten wij gisteren weer aan tafel om onszelf te “verkopen”, waarom wij geschikt zouden zijn om pleegouders te worden buy kamagra jelly online uk. Net als ruim tien jaar geleden toen wij in de selectie zaten om gezinshuisouders te worden. Inmiddels tien jaar wijzer en met het grote verschil dat we nu zelf ouders zijn van een dochter. Emoties rondom het verleden van kinderen komen nu “harder” binnen bij mij. Ook het besef hoe het voor een ouder moet zijn als een kind (tijdelijk) niet meer bij je kan wonen.

Gisteren gingen de vragen met name over onze jeugd. Uit wat voor nest kom je? Relaties binnen de families. Wat neem je mee uit je opvoeding, wat absoluut niet. Mooi om te zien hoe de verschillen in de opvoeding tussen mijn man en ik, samenkomt in de opvoeding van onze dochter. Ook over de jaren binnen ons gezinshuis gehad. De pleegzorgbegeleider was verrast, dat wij toen op jonge leeftijd, zonder ervaringen binnen jeugdzorg, zoveel jaren jongens met best een heftige problematiek een thuis hebben kunnen geven. Zegt wel wat over onze karakters concludeerde ze. Humor en nuchtere kijk op incidenten viel haar ook op.

Ik blijf het bijzonder vinden om samen met mijn man eens stil te staan bij wie we zijn, als individu en als stel. Om het over de verschillen te hebben in onze karakters, hoe wij onze dochter opvoeden en onze kijk op het leven. De bijzondere jaren die we samen hebben beleefd binnen het gezinshuis. Onze pleegzonen. Op een dinsdagavond in de tuin mooie gesprekken met een “buitenstaander”.

Over een aantal weken volg een tweede gesprek met iemand van jeugdzorg. Langzaam aan kunnen we dan weer aan het idee gaan wennen dat we over een tijdje weer een extra bord op tafel kunnen zetten. Voor een jongen of meisje die je ook een thuis gunt.