een nieuw hoofdstuk

Ik wil er nog een ‘hoofdstuk’ aan wijden en dan is het boek gelukkig gesloten. Een jaar waarin er veel is gebeurd. Binnenshuis voornamelijk. ‘Binnen in mijzelf’.

Ik geloof er nog steeds in; ‘delen is helen’, daarom wil ik nog een blog wijden aan dit onderwerp. Deels omdat ik veel steuntjes in de rug kreeg, doordat ik mijn ‘geworstel’ en verdriet deelde en deels omdat ik weet dat er veel mensen kampen met de klachten die ik had en heb en er soms nog een taboe op ligt, om er open over te praten.

Wat een jaar. Het begon met ‘op zijn’. Zo’n opgefokt en opgejaagd gevoel van binnen. Geen rust meer voelen, al maanden slecht slapen. Voor een gedeelte ook wel te verklaren. Een flinke reorganisatie op mijn werk, waarbij ik in de OR zat. Beide ouders ziek. Zorgen om onze jongste pleegzoon. Maar na een aantal maanden thuis, bleef de onrust/angst. Ik raakte er steeds meer van overtuigd dat er meer aan de hand was, dan alleen overspannen zijn. In mijn zoektocht kwam ik uit bij de vrouwenpoli. Veel klachten en ervaringen van vrouwen in die poli, kwamen deels overeen met mijn klachten. Halleluja, wat voelde dat fijn, dat er misschien oplossingen zouden zijn voor een deel van mijn klachten. Helaas wel een flinke wachttijd. Januari aangemeld, maar pas in mei een afspraak.

In de tussentijd probeerde ik de rust te pakken. Ontspanningsoefeningen doen, puzzelen, vele wandelingen, mindfulness, gesprekken met de psycholoog. Er zaten goede dagen tussen, waar ik ook wel genoot van het bezoek of een uitstapje, maar ook slechte dagen. Daarnaast bleef dat vervelende opgefokte gevoel bijna dagelijks. Dat kostte bewust en onbewust veel energie. Rond april ging het rap slechter met mij. Ik viel kilo’s af in korte tijd. Mijn nek zat zo ‘op slot’, waardoor ik continue felle steken in mijn hoofd had. De druppel was, dat ik bij de osteopaat op de behandeltafel lag en hij aangaf dat mijn lichaam van binnen helemaal op slot zat. Ik was op, naast geestelijk nu ook lichamelijk.

Er moest ingegrepen worden. Mijn lichaam gaf duidelijk een signaal af, dat alle rust van de afgelopen maanden niet deed wat het moest doen. In die dagen zagen de hulpverleners om mij heen pas echt hoe slecht ik eraan toe was. Ik heb altijd open over mijn klachten en zorgen kunnen praten, regelmatig ook met een dosis humor. Ik deed vaak nog een leuke jurk aan, make-up op. Heb ik mij beter voorgedaan dan dat ik was? Stoer doen? Ik weet het niet. Depressief ben ik niet echt geweest, maar het is zo verdomd moeilijk om te verwoorden hoe je je voelt, wat je voelt. Dat vreet aan je.

Ik moest aan de medicatie. De start was hel. Dat gun je je ergste vijand niet. Ik ben toen super begeleid door de hulpverleners om mij heen. Net rond die tijd kwam ook de oproep van de vrouwenpoli. Toen ging het rap. De medicatie ging aanslaan, ondanks de lage dosering. Ik sliep weer beter. Daarnaast ontdekte de arts bij de vrouwenpoli een flinke disbalans in mijn hormoonhuishouding, waarschijnlijk na de bevalling van mijn dochter al ontstaan. Ik startte met een natuurlijke hormoonkuur, aangevuld met supplementen. Ik bloeide weer op, temeer ook door een prachtig vaarseizoen.

Ik bloeide verder op de afgelopen maanden. Het opgefokte gevoel is weg. De angst is verdwenen. Mijn hormoonhuishouding is nog niet helemaal op orde, maar we zijn op de goede weg. Mijn energieniveau is nog niet op peil, maanden ‘overleven’ heeft er wel ingehakt, maar dat komt wel weer.

Ik heb knopen doorgehakt. In goed overleg met mijn werkgever ga ik stoppen met mijn baan en beginnen aan een nieuwe uitdaging. Ik ben klaar met dit jaar en heb onwijs veel zin in het nieuwe jaar. Een nieuw jaar, een nieuw hoofdstuk.

Ik ga geen adviezen, tips geven. Ieder mens is uniek. Luister goed naar jezelf, wees lief voor jezelf en zoek verder als je het gevoel hebt dat het niet klopt. Ik heb wel een verzoek. Jij kent vast wel iemand in jouw omgeving die ziek is, lichamelijk en/of geestelijk. Stuur eens een kaart. Een berichtje. Bel eens. Ga op bezoek. Maak een pan soep. Pluk een bos bloemen. Neem iemand mee voor een wandeling. Ziek zijn blijft klote, je moet het grotendeels toch alleen doen, maar de wetenschap dat er mensen aan je denken, helpt echt!