Delen is helen

We zijn inmiddels heel wat weken verder sinds mijn laatste blog. Veel reacties gehad. Uit diverse (onverwachte) hoeken. Herkenning bij mensen. Waardering voor mijn openheid, kwetsbaarheid. De vraag om er vooral over te blijven schrijven. Dat kon ik lang niet. De afgelopen weken waren vaak een gevecht. Een gevecht om los te laten. Te leven met de dag. Te gaan accepteren dat ´het is zoals het is´.

Ik heb gelukkig geen schaamte voor wat mij is overkomen. Ik heb alleen lang gevoelens van machteloosheid, verdriet en boosheid gehad. Emoties die bij een EMDR behandeling ook sterk naar boven kwamen. Met deze emoties heb ik lang geworsteld en hierdoor ontstond er steeds meer angst en onrust in mij.

Dat is zo´n rotgevoel. Denk aan een examen dat je moet doen en dan keer honderd. Zo leg ik het maar uit aan anderen. Ik werd ook bang dat ik weer paniekaanvallen ging krijgen. Angst voor angst.

Toch wilde ik nog zo graag dingen doen. Kon ik mij er maar niet bij neerleggen dat ik niks moest plannen, moest leven bij de dag. Hierdoor kreeg ik buitenshuis steeds vaker een opgejaagd gevoel. Werd ik zelfs 500 meter van huis bang, omdat ik perse op die mooie zonnige dag met man en kind naar het bos wilde.

Gelukkig heb ik een hele fijne psycholoog. Zij prikt door mij heen. Confronteert mij. Ik heb wel eens bij haar gezeten, dat ik mij zo klote voelde en smeekte om pillen om de angst te remmen. Bang was om depressief te worden. ¨Die heb jij niet nodig¨, zei ze.¨Ik zie een vrouw met zoveel wilskracht, die aan het worstelen is met haar emoties¨. ¨Verdriet en machteloosheid is geen depressie¨.¨Je moet gaan loslaten, dan pas wordt de angst en onrust van binnen minder¨.

Dat gesprek was ruim twee weken geleden. Vanaf toen ben ik gaan proberen te leven met de dag. Niks te plannen. Stapje voor stapje merk ik, dat ik rustiger word. Ik buiten de deur, niet te ver van huis, rustiger ben. Gelukkig heb ik puzzelen als afleiding. Ik heb er al vijf van duizend stukjes gemaakt. Dat zijn de enige momenten dat ik helemaal rustig ben. Ik mijn hoofd leeg kan maken. Daarnaast probeer ik elke dag even naar buiten te gaan. Mediteren ben ik aan het ontdekken.

Dat ik de angst voor de ´grote buitenwereld´ nog steeds heb, maakt mij soms nog wel erg verdrietig. Afgelopen dinsdag was het zo´n mooie herftsdag. Ik wilde zo graag op pad met mijn dochter. Naar een speeltuin, het bos, een broodje eten in de stad. Maar ik voelde het al bij het opstaan, dit word een mindere dag. Een hoge adem, misselijk, hondsmoe. Dan moet ik bij huis blijven, niet wegslikken en toch gaan. Ik huilde nog niet, maar toch keek mijn dochter mij aan en zei; ¨mama, ben je verdrietig?¨ Ik vertelde haar dat mama weer last van haar hoofd had, maar eigenlijk zo graag samen naar het bos wilde gaan. ¨In de tuin hebben we toch ook een soort bos, gaan we daar fijn spelen¨?

Mijn kleuter van vier geeft mij het beste advies; het is zoals het is. Het werd alnog een fijne dag bij huis.

Het letterlijk uitspreken dat ik iets eng vind om te gaan doen. Het accepteren dat het momenteel ´is zoals het is´maakt, dat ik ook weer goede dagen heb de afgelopen twee weken. Hoogtepunt was afgelopen zondag, dat ik op het feestje van mijn vader in de Achterhoek was. In een soort indoor speelparadijs en ik had geen angst. Omdat ik het had uitgesproken, het accepteerde dat ik het eng mocht vinden. De dag erna was ik kapot, maar dat was niet erg, ik ging en ik genoot.

Veel mensen hebben vaak hoofdpijn, lichamelijke klachten. Hierbij is ook vaak stress, teveel hooi op je vork nemen, de oorzaak. Maar het is tastbaar, dus we geven als buitenstaander vaak het advies om het even rustiger aan te doen, een tabletje te nemen of even op bed te gaan liggen. Er is sneller begrip. Angst en/of onrust blijft zo vaag voor een buitenstaander. Ik merk dit ook. Aan de buitenkant is het niet altijd te zien. Ik weet dat er vast mensen zijn die bijvoorbeeld denken; ¨Waarom zit ze  nog wel op twitter¨? Besef als ik een slechte dag heb, de deur niet uit durf, ik op zo´n manier toch contact met de buitenwereld heb. Dan kan een hart onder de riem, een grap, de dag soms voor mij wat aangenamer maken.

Dat is ook deels de boodschap van dit blog. Sinds ik open ben over de reden waarom ik thuiszit, merk ik dat veel mensen hiermee worstelen. De drukte van alle dag. Een opgejaagd gevoel. Geleefd worden. Men schaamte heeft om er open over te praten. Bang zijn om hun baan te verliezen. Laten we minder oordelen over elkaar. Leef meer bij de dag. Deel je gevoelens, angsten, zorgen waar je mee zit. Delen is helen. Ik ervaar dat echt. Jij bent echt niet de enigste.

Angst/onrust hoort waarschijnlijk bij mij, maar doordat ik verbaal sterk ben en een dosis humor bezit, kon ik het vaak verbloemen. Ik kom hier vast weer sterker uit, maar zal in de toekomst moeten leren de signalen eerder te herkennen en dan even pas op de plaats te maken. Niet alles tegelijk willen.

´Het is zoals het is´, wordt in ieder geval mijn nieuwe lijfspreuk. Je mag dit blog delen. Delen is helen.