De kracht van het nu

¨Hoe gaat het met je?¨

Misschien vraag je je het af?
Durf je het niet meer te vragen.
Vraag je het mij op z´n tijd gelukkig nog wel.

Ik vond het weer tijd voor een nieuw blog. Ik heb nu ook weer de energie om een stukje te schrijven. Ik schrijf dit ook uit eigen belang, omdat ik merk dat het soms dagen/weken erg stil blijft. Bijna niemand vraagt hoe het met mij gaat. Ik besef dat mensen, nu ik ruim een half jaar thuis zit, misschien wel verwachten dat het toch een keer beter met mij moet gaan.

Ik ga vooruit. Ik werk daar hard aan. Maar helaas word ik soms ook keihard teruggefloten. Door mijn lijf of mijn geest. Met de jaarwisseling en de eerste weken van het nieuwe jaar, heb ik weer een flinke dip gehad. Dit blijf ik ook erg confronterend vinden; zoveel verdriet, machteloosheid. Jezelf zó tegenkomen. Deels was deze terugval ook wel te verklaren door de eindejaars blues. Mensen die lieve kaarten en berichtjes sturen dat 2016 mijn jaar gaat worden, dat alles weer goed komt. Terwijl ik op dat moment dat amper kon geloven. Daarnaast lag mijn moeder eind vorig jaar een aantal weken in het ziekenhuis. Ik wilde enerzijds zo graag naar mijn ouders toe, maar had op dat moment écht genoeg aan mijzelf, kon er niks bij hebben. Dat vreet aan je, doet letterlijk pijn en geeft veel verdriet.

In zo´n dip komt er vaak hulp uit onverwachte hoek. Deze keer had ik midden januari een fijn gesprek met mijn oude buurman uit Amersfoort. Hij heeft deels hetzelfde meegemaakt als ik. Om met iemand te praten, die begrijpt hoe ik mij soms voel, is héél fijn. In dat gesprek gaf hij mij onbewust handvaten om uiteindelijk weer uit die dip te kunnen komen;
– Vecht er niet meer tegen Erma. Accepteer dat dit nu bij je hoort in deze fase van je leven. Dit ben je nu.
– Hij had veel gehad aan het boek; De kracht van het nu, van Eckhart Tolle.

Vechten hoort zo bij mijn karakter. Hup, schouders eronder en doorgaan! Aanpakken! Niet lullen, maar poetsen! De afgelopen jaren heb ik alle stress, angsten in mijn leven, op deze manier aangepakt. Dat is in een half jaar niet opgelost. Dat is deels verandering van gedrag en dat is moeilijk, heeft tijd nodig. Die ´kwetsbare Erma´ blijf ik ook lastig vinden om toe te laten, te laten zien. Maar ik doe het steeds meer. Vandaar ook weer een blog.

Omdat ik weet dat ik niet de enige ben. We ons allemaal wel eens stoerder voordoen dan we zijn. We vaak alleen de leuke dingen delen met de buitenwereld en de verdrietige en kwetsbare kanten voor onszelf houden. We soms onnodig met zaken blijven worstelen. Delen is helen.

Ik probeer ook meer te leven in het NU. Per dag te bekijken wat ik kan. Hoe ik mij voel. Niet te ver vooruit kijken en dingen plannen. Te genieten van het nu. Gelukkig kan ik dat ook en deel ik die momenten ook graag via bijvoorbeel facebook. Want het normale leven, met verjaardagen, feestjes en een vriendenweekend, gaan, ondanks alles, ook gewoon door. Gelukkig kan ik daar vaak wel van genieten, maar nog niet op die manier die ik graag zou willen. Maar dat kom wel weer, dat vertrouwen heb ik.

Door meer in het NU te leven, maak ik stapjes vooruit de laatste weken. Misschien kan je het niet begrijpen, maar de eerste keer dat ik sinds maanden weer ontspannen een bak koffie in een restaurant kon drinken met mijn man, voelde zo fijn. Ik kon wel janken. Ik had geen last van ´prikkels´ om mij heen, geen angst, geen ademnood. Alleen fietsen naar de stad. Een vriendin opzoeken die een dorp verder woont. Naar de kapper. Voor jou hopelijk heel gewoon, voor mij zeer speciaal sinds lange tijd.

Ik kom er wel. Ik ga weer spontaan een keer naar mijn familie in het oosten. Ik kom weer naar mijn werk. Ik ga weer naar mijn vrienden die door het hele land wonen. Ik ga weer genieten van een diner in een restaurant of een fijne voorstelling in het theater. Ik weet alleen niet wanneer. Ik vecht niet meer tegen die ´tijdsdruk´. Ik laat het nu écht los. Ik merk de laatste weken dat dat echt werkt in mijn herstel.

Ik leef in het nu. Dat is de kracht van mij op dit moment.