Het einde is in zicht

Het einde van 2015 komt dichterbij. Een jaar die ik anders ga eindigen dan ik ben begonnen. Ziek thuis. Ik ben op de goede weg, maar realiseer mij ook, dat ik er nog lang niet ben. Het tijd nodig heeft.

Ik schreef er al eerder over, veel mensen worstelen met ´de drukke tijd waarin we leven.´ We moeten zoveel van onszelf. Een constante onrust. Hoe vreemd het misschien ook klinkt, maar dat gaf mij vertrouwen. Dat ik niet ´gek´ ben. Ik niet de enige ben en dat ik mij er uiteindelijk ook bij neer kon leggen, dat het zo niet verder kon. Ik het ´gevecht´ aan durfde te gaan. Want een gevecht blijft het. Met bloed, zweet en tranen, veel tranen.

Ik ben het traject aangegaan zonder medicatie. Geen rationele aanpak, maar een emotionele achtbaan voor mij. Maar laat een ieder het vooral op zijn/haar manier aanpakken die hiermee te dealen heeft. Er is geen goed of fout in deze.

Wat mij op de goede weg heeft geholpen is EMDR , in de aanpak voor mijn angst/onrust. Daarnaast heb ik behandelingen gevolgd in de yogastudio om dichter bij mijn gevoel en emoties te kunnen komen. Klinkt misschien zweverig, maar het is een bijzonder iets. Ik, als nuchtere Achterhoekse, lag te huilen op die tafel, kon daar letterlijk loslaten en accepteren dat ´het is zoals het is´. Je leest hier meer over tactiel stimulatie. Als laatste gebruik ik magnesium in olie vorm. Het maakt mij rustiger en ik slaap beter. Misschien heb jij er wat aan als je dit leest.

Het beste medicijn zijn toch wel mijn man en kind. Mijn man, die door zijn humor en nuchtere kijk op het leven, mij altijd weer kan opvrolijken en zaken kan relativeren. Begrip heeft, ondanks dat hij niet weet hoe ik mij soms voel, maar er gewoon is. Mijn dochter van vier, wie mij wijze lessen geeft. Wij als volwassenen zouden toch meer moeten leven zoals onze kinderen. Leven bij de dag. Genieten van de simpelste, kleine dingen. Het hardop uitspreken als je ziet dat iemand verdrietig is. Knuffelen midden op straat, dansen in de regenplassen. Zeggen wat je denkt, wat je ziet.

Het einde van het jaar is in zicht. Ik zou graag een boodschap willen meegeven voor het nieuwe jaar. Laten we er meer zijn voor elkaar in het nieuwe jaar. Er écht zijn. Dat kan niet altijd fysiek, maar je kan ook een kaartje sturen naar iemand waarvan je weet dat die het moeilijk heeft, op welk vlak dan ook. Of nog makkelijker, een berichtje via de telefoon. ¨Ik denk aan je¨. Vier simpele woorden, maar voor mij zijn ze goud waard op mindere dagen. Er is altijd wel een familielid, vriend, buurvrouw, collega in je naaste omgeving, wie een luisterend oor of een helpende hand kan gebruiken.

Het lijkt allemaal zo cliché deze woorden, zeker in de decembermaand, maar ik geloof dat we het allemaal wel kunnen gebruiken. Daarom proost ik er vast op; op een mooi nieuw jaar, waarin we nog meer gaan genieten van elkaar. Van de mensen die dicht om je heen staan. Sta af en toe eens stil. Voel, ruik, proef, luister. Wees lief voor jezelf, maar ook voor een ander. Glimlach naar een ander of geef een helpende hand. Er gewoon zijn. Geef elkaar vaker een knuffel, raak elkaar aan, heb lief. Proost!