acht jaar Bossche

Ik kan het mij haast niet voorstellen en toch is het zo.

Je bent acht jaar oud en je bent bijna nooit verder geweest dan de stad ’s Hertogenbosch. Je vertelt vaak dat je een echte Bossche bent en daar ben je heel stellig in; Ik ben geen Brabantse, ik ben geen Nederlander, ik ben een Bossche!

Je wereldje is écht heel klein, komen wij nu steeds meer achter, nu je een half jaar in ons leven bent.

Wij vertelden je twee weken geleden enthousiast dat we met de herfstvakantie een weekend naar Duitsland zouden gaan. Je trok wit weg en zei met een trillend stemmetje; “Ik wil niet weg uit Den Bosch.” “Ik wil niet zo ver weg van mama.”

Wij hadden ons totaal niet gerealiseerd hoe spannend dit voor jou is. Zo ver weg. Jij hebt nog niet het besef dat je in Nederland woont. Dat er zoveel plaatsen in ons land zijn. Zoveel wegen. Nee, jij kent alleen Den Bosch. Dat is jouw veilige plek.

Je vond het spannend om vrijdag in de auto te stappen. Je eerste vakantie in je achtjarig bestaan. Wij hebben verder niet meer zo de nadruk gelegd op Duitsland. We gingen fijn een stuk rijden. Dat vind je altijd leuk. Picknicken langs de snelweg. Plassen bij een tankstation. Staren naar al die auto’s en vrachtwagens onderweg. Alles is voor jou één groot avontuur.

Je vroeg wel om het kwartier hoe ver we waren, maar ik zag in je ogen dat je, ondanks de spanning, genoot van de reis.

Je genoot verder het hele weekend. Wat ondanks dat je wereldje nog zo klein is, kan jij zó intens genieten van alles. Dat ontroerd mij vaak. Je sliep er heerlijk. De laatste nacht sliep ik naast je, aangezien onze pleegzoon ook een nacht bleef slapen en wij de bedden moesten delen. Je pakte mijn hand en zei; “hier is het zo fijn.”

Lief meisje, ik hoop dat wij jouw wereld buiten Den Bosch steeds groter en minder angstig voor je kunnen maken. Dat verdien jij zo!