10 jaar Keurmerk gezinshuizen

Dit jaar stonden wij stil bij het 10-jarig bestaan van het Keurmerk Gezinshuizen.
10 jaar lang kom ik langs bij mensen die van hun huis een thuis maken voor andermans kinderen.

10 jaar lang hoor ik de meest bijzondere, veerkrachtige, intense, mooie en verdrietige verhalen over kinderen. Kinderen die de pech hadden dat hun wieg niet op een veilige plek stond. Ouders die niet in staat waren om voor hen te zorgen. Die wegvielen of gewoon vertrokken.

10 jaar lang ben ik soms boos en verbijsterd hoe ons systeem binnen de jeugdzorg werkt. Hoeveel ‘macht’ sommige partijen hebben, ten koste van de kinderen en gezinshuisouders.

10 jaar lang word ik wel een paar keer per jaar overvallen door emoties over het leven van kinderen in ons land.

Zo ook afgelopen donderdag. Ik was voor het eerst in dit gezinshuis. Een thuis waar jongeren wonen die suïcidaal zijn. Dit is al zo intens verdrietig, maar hoe leeg en alleen moet je je voelen als je dan geen vangnet van ouders hebt?! Deze gezinshuisouders staan letterlijk dag en nacht klaar voor deze jongeren. Hebben naar ze gezocht, soms midden in de nacht. Gevonden op de meest onheilspellende plekken. Nemen een jongere een hele nacht letterlijk in hun armen. Om ze iets van veiligheid en troost te bieden.

“Hoe houden jullie dit vol?”, vroeg ik hun. Door hele kleine stapjes die deze jongeren maken. Ze na een hele nacht weggeweest te zijn geweest, toch weer thuiskomen tegen het ochtendgloren. Ze zich laten opwarmen, letterlijk en figuurlijk.
Maar ook het besef dat wij niet iedereen kunnen redden in onze maatschappij, maar er wel voor ze kunnen zijn. Dat is soms voldoende. Welke keuze uiteindelijk iemand maakt, is aan diegene.

Ik liep na deze audit naar het station. Overal kerstlichtjes. Mensen gezellig aan het borrelen in een buurtkroeg. Ik dacht aan onze pleegzonen. Ik mis ze extra rond deze dagen, omdat ik weet hoe klote ze vaak deze maand vinden. Het contact is nihil. De jongste zit weer vast. De zoveelste keer tijdens de feestdagen. Ik denk dat hij in de gevangenis iets van geborgenheid vindt. Op zijn manier. Ik slikte mijn tranen weg, was op het station aangekomen.

Laten wij in 2025 ervoor elkaar zijn. In ieder mens zitten vele kleuren, talenten, krachten en positiviteit. Het is maar wie dit alles in je opmerkt en je met inzicht aarzelend begeleid.
Activeer om grotere afbeelding te bekijken,