Dit keer een blog over mijzelf. Waarom? Omdat ik meestal via social media de leuke kanten van mijn leven met jullie deel. Momenteel gaat het even wat minder met mij en ik schaam mij er niet voor om dat ook met jullie te delen.
Dat zouden we naar mijn mening meer mogen doen; laten zien dat we ook maar mens zijn. De maatschappij is er echter erg op gericht dat alles en iedereen vooral maar zo normaal mogelijk moet doen en niet teveel gezeur en gezeik.
Natuurlijk moeten we daar ook niet in doorslaan, maar soms gaat het niet goed met iemand. Is de accu even leeg. Is dit niet altijd te zien aan de buitenkant. Vijftien jaar geleden heb ik een burn-out gehad en daarom herkende ik nu de signalen. Hopelijk op tijd. Slecht slapen. Een opgejaagd gevoel. Soms veel spanning in mijn lijf, alsof ik een examen moet doen. De ene dag gaat beter dan de andere. Ik ben gestart met therapie, om weer handvaten te krijgen hoe om te gaan met de onrust in mijn lijf. In welke valkuilen ik de afgelopen jaren misschien getrapt ben en hoe ik in de toekomst hiermee om kan gaan.
Ik merkte het vijftien jaar geleden en nu ook weer; mensen weten zich niet altijd een houding te geven als je ze verteId dat het even minder goed met je gaat. Ik lach gelukkig nog. Onderneem nog dingen, maar er zitten ook mindere dagen tussen. Dat ik zo moe wakker word. Misselijk van de spanning. Zo tegen de dag op zie.
Vijtien jaar geleden kreeg ik ook ernstige paniekaanvallen. Dat is de hel kan ik je zeggen. Het is niet ook niet uit te leggen hoe dat voelt, als je het zelf nooit ervaren hebt. Ik heb toen in gezien dat het dus een ieder kan overkomen. Dat je de controle over je geest volledig kwijt kan raken. Je denkt dat je gek wordt.
Voor mijn burn-out waren psychische klachten ook een ´ver van mijn bed show´. Dat is ook de reden van dit blog. Niet uit zelfmedelijden. Nee, maar om te zeggen; ken je het niet, een depressie, een burn-out, psychische klachten? Juist fijn, maar oordeel niet te snel, je weet echt niet wat er in die ander om gaat. Probeer het te begrijpen en laat die ander vooral in zijn waarde. Push niet teveel met allemaal goed bedoelde adviezen. Ieder mens is anders. Ieder mens ervaart dingen anders.
Als iemand een gebroken been heeft, is het makkelijk te zien, is het tastbaar. Dit is niet tastbaar, dit is een ´vaag gebied´ en dat maakt het ook lastig voor een buitenstaander.
Ik ben nog meer yoga een het doen, die zon moet toch echt weer gaan schijnen na al die zonnegroeten 😉 Puzzelen, lezen en ik probeer soms een kwartier (!) op de bank te gaan zitten en helemaal niks te doen. Zo moeilijk! Ik denk voor velen wie dit lezen. Mijn hoofd moet zo langzaam aan weer meer leeg worden, zodat ik ook minder tegen dingen op ga zien. Het heeft even tijd nodig en dat is niet erg.
Zoals ik van de week een tweet las van de schrijfster Susan Smit en mij daarin herkende;
Mensen willen zo snel van wanhopig naar moedig
Van struikelen naar opstaan
Er is niks mis met wankelen. Ik wankel. Prima
