Vorige week was het de ‘week van het vergeten kind’. Tijdens die week vraagt de stichting onder andere extra aandacht voor de situatie van de kinderen in sobere Nederlandse opvangcentra.
Het is goed dat zo’n stichting stil staat bij de situatie van helaas veel kinderen in ons eigen ‘rijke’ land. Voordat ik met jeugdzorg in aanraking kwam, had ik geen besef hoeveel kinderen in Nederland moeten opgroeien in opvangcentra. Lang niet altijd door eigen schuld of gedrag. En hoe goed de groepsleiding het ook probeert om het gezellig te maken, het is geen thuis.
Ik ben de afgelopen jaren in veel centra geweest waar één van onze pleegzonen tijdelijk woonde. Ik ben er geen één tegengekomen waarvan ik dacht; wat gezellig, warm, huiselijk. Een jongere moet zijn frustratie soms kwijt, middels ‘harde of schunnige teksten’ op de muur van een WC. Door het gedrag van een jongere wordt er vaak iets kapot gemaakt. Daarom zijn de huizen vaak sober ingericht en oogt het kil, om maar te zwijgen over de slaapkamers. “Zou het de kinderen ook extra somber, kil, maken?”, dacht ik vaak, als ik mijn pleegzoon weer terug had gebracht na een gezellig weekend thuis.
Iedereen kent, denk ik, in zijn of haar omgeving wel een kind wat somber oogt. Misschien op de school van je kind. In je buurt. Via je werk. Kinderen waar het thuis niet goed gaat. Kinderen die thuis ‘vergeten’ worden. Kinderen die jij en ik misschien kunnen helpen. Ik kwam vorige week deze tekst tegen;
Binnen de traditie die gebaseerd is op de ideeën van Yogi Bhajan bestaat er een duidelijk idee tot welke leeftijd je als ouder invloed hebt op je kinderen. Tot het zevende levensjaar is volgens hem de rol van de ouders erg belangrijk. Zij kunnen de basisveiligheid, structuur en gewoonten aanreiken. Vanaf het zevende levensjaar keert de blik van het kind naar buiten en verruimt het bewustzijn zich. Vriendjes worden belangrijker. Vanaf elf zit de taak van de ouders er nog niet helemaal op, maar wordt de mogelijkheid tot beïnvloeden en bijsturen wel steeds minimaler. Een kind kan op deze leeftijd daarom veel baat hebben bij een mentor in zijn of haar leven. Iedere volwassene kan zelf ook deze rol van mentor voor een kind vervullen. Je bent vertrouwenspersoon, praat met een kind en stimuleer het kind.’
Ik geloof ook dat veel kinderen nog ‘gered’ kunnen worden, juist door ze aandacht en veiligheid te geven. Mocht jij zo’n ‘vergeten’ kind in jouw omgeving kennen. Geef het kind aandacht. Wordt buddy voor een gezin wat extra hulp kan gebruiken. Wordt pleegouder.
Dank je wel namens veel vergeten kinderen in Nederland.
