de tijd zal het leren

Veel reacties heb ik gehad naar aanleiding van mijn laatste twee blogs over onze jongste pleegzoon. Hierdoor heb ik nieuwe contacten kunnen maken. Mensen die werkzaam zijn binnen de sector en willen meedenken. Pleegouders die mijn frustraties begrijpen en zorgen delen. Delen is dan écht een beetje helen.

Het contact met onze pleegzoon ging moeizaam de eerste dagen nadat hij weer in Nederland was. Hij was niet meer teruggekeerd naar zijn tante, waar hij een week zou verblijven en ook de tijdelijke terugkeer naar Frankrijk is hierdoor niet doorgegaan. Hij ‘verstopte’ zich letterlijk. Iets wat hij vanaf kleins af aan al deed, als er iets gebeurde wat hem verdrietig, boos of angstig maakte. Ik vond hem dan vaak onder zijn bed of in een kast. Op zo’n plek kwam hij dan vaak tot rust en hij riep ons als de ‘bui’ over was en hij een dikke knuffel kon gebruiken.

Waarschijnlijk kon hij nu ook wel een knuffel gebruiken, maar was hij teveel zijn gevoelens aan het onderdrukken met drank en wiet. Om zo maar niet altijd te hoeven denken aan zijn onzekere toekomst. Het contact dat we de eerste dagen hadden, was voornamelijk via de app. Zijn telefoon opnemen deed hij niet meer. Vluchtgedrag.

Om hem heen waren wel mensen bezig met zijn toekomst. Mensen die uiteindelijk hebben toegegeven dat er fouten zijn gemaakt in het proces van terugkeer naar Nederland van onze jongste pleegzoon. Dat het vluchtgedrag van hem deels te verklaren was, omdat er gewoon niks geregeld was. Alles zo klote onzeker voor hem was, dat vluchten en gevoelens wegdrukken, voor hem de enige uitweg leek.

Maar aan de andere kant hebben we hem ook gewezen op zijn verantwoordelijkheden. Waarom hij een jaar naar Frankrijk moest. Zijn verslavingsproblematiek. Hij heeft op een ochtend, toen hij al een paar dagen verdwenen was, onder invloed zijn spullen opgehaald bij zijn tante. Hij moet gaan beseffen hoeveel pijn hij haar hiermee doet. Zijn nichtjes en neefje.

Uiteindelijk kwam er na een kleine twee weken duidelijkheid over een nieuwe tijdelijke woonplek voor hem. Een mooie kans met dagbesteding en begeleiding. Prompt nam hij de telefoon weer op. Angst en onzekerheid zijn weer even naar de achtergrond verdwenen. Praten over waar hij ruim twee weken heeft gezeten, wil hij niet. Leven in het nu. We zijn het gewend van hem.

Hij zit nu ruim een week op zijn nieuwe plek. Vanochtend had ik hem weer even aan de lijn. Hij lijkt zichzelf snel herpakt te hebben na twee weken ‘feesten’. Hij wil deze kans grijpen. Hij wil bewijzen dat hij het kan. Die spirit had hij ook echt de laatste weken in Frankrijk als ik hem sprak. “Als ik naar Nederland kom, ga ik er nu écht wat van maken.”

Hij wil het zo graag. De tijd zal het leren……

Voeg toe aan je favorieten: Permalink.

2 reacties

  1. Met jullie open wij, dat hij nu zekerheid krijgt en een vaste plek om te wonen en goede opvang in zijn leven.
    hij heeft nu lang genoeg “gedwaald.”
    Liefs van ons.

Geef een reactie