Auteur: erma

Zusjes zijn het niet, maar zo voelt het gelukkig vaak wel. Ze kunnen uren samen spelen, katten op elkaar, voor elkaar opkomen, boos worden en het weer goed maken.

Wij hebben onze dochter altijd bewust betrokken bij het gehele traject om weer pleegouder te worden. Haar uitgelegd waarom wij het graag willen doen. Ze kent de verhalen van onze jaren als gezinshuisouders en de inmiddels volwassen jongens zijn nog steeds in haar ogen haar pleegbroers.

Wij merken, nu wij onze pleegdochter van 9 ruim een jaar kennen, er best veel zorgen zijn om haar gedrag, haar emoties en wat ze wel en niet kan. De weekenden bij ons blijven goed gaan en zijn over het algemeen gezellig, maar ook dan merken wij steeds vaker de grote verschillen met onze dochter van 8, wie een gemiddelde meid is in haar doen en laten.

Dat stemt mij wel eens verdrietig, hoe zal haar toekomst verlopen? Onze dochter heeft hier soms ook last van. Afgelopen zondag, na een kinderfeestje, vertelde ze met het naar bed gaan dat andere kinderen haar pleegzus niet altijd begrijpen. Waarom ze soms ‘kinderachtig’ doet, in hun ogen ‘vreemde’ vragen stelt en gelijk iedereen om de nek vliegt en ‘opeist’.

Mijn kleine grote meid wil dan voor haar opkomen, haar beschermen en huilt omdat ze dan worstelt met haar gevoelens of ze het wel goed doet en ook niet altijd weet hoe ze het moet doen. Al knuffelend troost ik haar dan en vertel haar dat, hoe jong ze nog is, ze het al zo goed aanvoelt en heeft uitgelegd aan anderen waarom haar pleegzus ‘is zoals ze is’ en dat dat meer dan prima is.

Deze ‘worstelingen’ bij onze dochter, is mede de reden waarom wij weer pleegouders wilden worden. Wij hopen haar op deze manier mee te kunnen geven dat niet iedereen ‘gelijk’ is in onze maatschappij en dat wij elkaar allemaal een beetje kunnen helpen in welke vorm dan ook.

Want ieder mens is zo mooi anders en dat moet vooral zo blijven!

Een vrouw aan de lijn, ze klinkt gehaast, ik vraag of het uitkomt dat ik bel. Eventjes heeft ze wel tijd, zegt ze, eventjes wordt bijna een uur. Blijkbaar bel ik toch op het juiste moment en  ondanks dat wij vreemden van elkaar zijn ontstaat er een bijzonder gesprek.

Waar ze Zorgoppas van kent, vraag ik meestal aan het begin van een gesprek. Ze heeft op een avond haar laptop gepakt en is gaan zoeken naar oppas mogelijkheden, omdat ze op is. Op is van twee jaar zorgen. Zorgen voor en om haar zieke dochtertje wie een hersentumor heeft. Ze is een alleenstaande moeder en ze heeft de afgelopen twee jaar haar netwerk ‘leeggezogen’ , zoals ze het zelf omschrijft.

Nu alle behandelingen achter de rug zijn, moet ze tijd voor zichzelf gaan nemen en wil ze haar familie en vrienden ook wat gaan ontlasten. Zo vond ze ons. Ze vindt het doodeng om haar nog zieke kind uit handen te geven aan een vreemde. Ik vraag daarom goed door wat ze zoekt, wat haar kind nodig heeft en wat de oppas voor type moet zijn.

We lachen ook tijdens het gesprek, humor heeft haar gered de afgelopen jaren verteld ze. Gedurende zo’n gesprek met een ouder probeer ik een goed beeld van het gezin te krijgen en heb ik soms in mijn hoofd al een match met een geschikte oppas.

Zo ook in dit geval. Eerder had ik een intake met een vrouw, maatschappelijk werkster van beroep. Zij had gelezen over Zorgoppas en wilde naast haar werk, graag een paar uur per week ouders uit de brand helpen met een zorgbehoevend kind.

Beide vrouwen wonen midden in de stad, delen dezelfde interesses en vinden humor vaak een redmiddel in moeilijke tijden. Het werd al snel een match.

Een paar weken later belde ik de moeder hoe het oppassen gegaan was. Ze had een lunch gekocht, was midden in een park gaan liggen en had twee uur lang genoten van de rust, de vogels in de bomen en de zon op haar gezicht. Bij thuiskomst trof ze haar dochtertje samen met de oppas aan, spelend in de zandbak en vol enthousiaste verhalen.

Dat is waar wij het voor doen; ouders vaak na jaren een stukje vrijheid teruggeven. Even weer mens zijn en voelen.

Een jaar verder sinds de eerste kennismaking. En wat is er al veel gebeurd in dat ene jaar.
Gelukkig was er gelijk een klik, die  woensdagmiddag dat je samen met je mama bij ons kwam kennismaken. Vooral met onze dochter en met mij. Van mijn man moest je eerst nog niet veel hebben.
De middag werd een dag en al een snel een weekend. Je genoot volop van alles wat wij met je deden.

Je eerste keer in negen jaar buiten Den Bosch komen. Een stuk fietsen en dan picknicken. Je eerste keer naar een dierentuin. Samen een diner verzinnen, alles inkopen en dan samen bereiden. Zwemmen. De intocht van Sinterklaas. Logeren in de Achterhoek. Met Kerstmis aan een lange tafel met veel mensen. Voor veel kinderen allemaal heel gewoon, maar voor jou was veel voor de eerste keer. Je wereldje was heel klein.

Er waren ook wel gelijk zorgen. Over je woonsituatie. Je dagelijkse verzorging. Je band met je ouders. School. Slapen.
Ook al is dat niet de rol van weekendpleegouders, wij konden veel dingen niet aanzien en gingen tot actie over. Door mijn ervaring als gezinshuisouder en later als pleegouder, blijft mijn ervaring dat zaken soms te lang blijven liggen of dat er te lang over wordt gepraat, zonder dat er daadwerkelijk actie wordt ondernomen.

Dus wij gingen niet wachten op dat ‘potje met geld’ voor de zwemles. Hup, aanmelden en gaan, elke week. Gesprekken met de woningbouw schieten niet op? Hogerhand opzoeken en mensen wijzen op hun verantwoordelijkheden. Mijn man en ik zijn geen afgestudeerde psychologen en gedragswetenschappers, verre van dat, maar met gezond boerenverstand hadden wij al snel door, dat er achterstand is in haar ontwikkeling. Behandelgroepen en speciaal onderwijs konden geen onderzoeken of testen laten zien, terwijl zij er al jaren naar toe gaat. Hoe kan dat?

Wij zijn nu een jaar verder. Moeder heeft urgentie en krijgt binnenkort een woning. Zwemdiploma A en B zijn in de pocket. Pleegdochter gaat in plaats van naar een behandelgroep nu paar keer per week naar een zorgboerderij. Gesprekken met school lopen nog.

Nee, wij hoeven geen veer in onze kont. Ik schrijf dit uit een soort frustratie. Fijn dat de minister meer geld beschikbaar wil stellen voor de Jeugdzorg. Maar ik denk dat wij in veel gevallen, met logisch nadenken en efficiënter werken, heel veel meer en sneller dingen kunnen bereiken, zonder dat dit extra geld kost.

Gelukkig kunnen wij wat betekenen voor dit lieve meisje van negen. Zij verdient die veer in haar kont, want zij kan er niks aandoen, opgroeien in deze situatie. Zij en meer kinderen in dit land verdienen dat wij,  volwassenen, wat vaker ons gezond boerenverstand gebruiken.